Mens, wees toch lekker een toerist!

Tegenwoordig is dè boodschap als je op reis gaat om vooral niet op te vallen als toerist. Tenminste, als je een coole reiziger wilt zijn. Je zal maar bij zo een menigte horen, een buitenlander wezen die een ander land komt ontdekken. Een boodschap die ik niet helemaal snap, en nog minder dat hij door zo ontzettend veel mensen wordt opgepakt! Begrijp me niet verkeerd, ik herken het gevoel. Ook ik probeer wel eens te verbergen dat ik heel outside-erig op zoek ben naar een toeristische attractie, omdat ik heus wel aanvoel dat het niet altijd cool is als het duidelijk is hoe nieuw en verdwaald ik ben en, oh horror, dat ik bewust op zoek ben naar iets in plaats van me ‘mee te laten voeren in het expres per ongeluk verdwalen in de stad’s bedoelingen.’ Ik bedoel, heerlijk! Maar niet als ik er geen zin in heb.

Ik irriteer me hier dus al een tijdje aan. En toen ik laatst een post las op een groot Engels blog, vol met advies over hoe je vooral nièt als toerist over komt -gedrag èn outfits- waarop alleen maar veel instemmende reacties kwamen, was voor mij de maat vol. Het was the straw that broke my camels back, de druppel die mijn emmer deed overlopen.

Want mens, WEES TOCH LEKKER EEN TOERIST!

En vul zelf in hoe je dat doet. Met grote camera, af-ritsbare broek en papieren kaart, of met ingeburgerd tuniek, onopvallend google maps en telefoon camera’tje. Als ik voor het eerst naar Parijs ga wil ik die freaking eiffeltoren zien ook, en het liefst wat foto’s met mij ervoor mee naar huis nemen ervan. Dat heb ik dus ook gedaan. Elke keer dat ik er ben zelfs. Heeft iemand daar last van? Het type schrijfster van het anti-toeristen artikel misschien. Maar verder lijkt het me zeer schadeloos. Er móét toch zelfs wat trots door die Fransen heengaan dat zoveel mensen naar die toren van hun komen kijken? Al zal een beetje Fransman natuurlijk nooit toegeven dat ie ‘m kan waarderen.

Ik woonde en werkte in Zweden, leerde de taal, burgerde in, en nòg liep in mijn vrije dagen met een kaart en camera rond. Omdat ik wist hoeveel er in dat land was wat ik nog niet gezien had. Wat maakte mij dat dan? Is er ook een naam voor iemand die als een local door het leven gaat, behalve als dat even niet zo is? Ik ging burgerlijk naar mijn favoriete cafe’s in de buurt, maar als buitenlander naar de plekken die ik nog niet kende. Was ik dan zo een enorme sukkel? Nouja, weet ik veel, maar ik vond zelf van niet. Ook de mensen die me soms vroegen of ze konden helpen de weg te vinden en een klein gesprekje aangingen vonden me denk ik gewoon oké.

Nou moet ik natuurlijk ook denken aan de toeristen die Amsterdam elke zomer bestormen. Die met z’n tachtigen tegelijkertijd voor het eerst in hun leven op rode huurfietsen stappen om vervolgens levensgevaarlijk voor iedereen in de weg te wiebelen. Tuurlijk, in mijn vitalere stadsjaren heb ik daar ook wel een een binnensmonds godver over uitgegooid. Maar naar mijn mening is dit slechts een categorie van alle toeristen. Er is een verschil tussen complete onwetendheid of disrespect, en iets uitproberen of bekijken met je hersens erbij. Is èèn van de doelen van toerist zijn juist niet om zoveel mogelijk te weten te komen over je bezochte land en hun inwoners ervan? Hoe leuk om dat meteen toe te kunnen passen!

Dus loop rond en maak foto’s van wat je mooi vindt, pak die onhandige kaart uit je te grote rugzak, roep af en toe ‘wow kijk dat!’, bezoek die lelijke attractie waar de stad bekend om staat, maak die selfie, betaal veel te veel voor de cappuccino in het cafe waar je geweest mòèst zijn omdat ‘ie in je lievelingsfilm zit, wees trots op waar je bent, en dat je avontuurlijk en nieuwsgierig genoeg was om er naartoe gegaan te zijn! Of je nou over beroemde pleinen of door onbekende steegjes loopt – maakt jou het uit. Zolang jij maar blij bent met je reis, en je de dagelijkse gang van leven van je bestemming maar niet (te veel) stoort.  Live and let live, man. And now go and be a tourist.