Cystic Fibrosis

Daddy in the sky (with diamonds)

Papa alzheimer

De moeilijkste gebeurtenissen zijn ook het moeilijkst om over te schrijven. Ik heb het wel altijd over Cystic Fibrosis enzo, maar er is nog een ziekte die ook dichtbij staat en waar ik het niet echt over heb, normaal gesproken. In de 10,5 levensjaren die dit blog achter de rug heeft, heb ik het woord “Alzheimer” vier keer genoemd, waarvan precies èèn keer in een persoonlijke situatie. Als deel van een lange zin in een verhaal over een ander onderwerp. En toch denk ik er dagelijks aan en zijn er jaren geweest dat het de meeste ruimte van alles innam.

In juni 2013 is mijn vader overleden aan Alzheimer. Jeugd alzheimer. Net als zijn broers en vader daarvoor. Mijn vader was toen 53 en was al zo een tien jaar ziek, waarvan de laatste aantal jaar heel erg. Vorig jaar opende ik een tekst document waarin ik herinneringen van hem bij hou. Mooie, verdrietige, grappige; allemaal even dierbaar. Gister, 8 mei, zou zijn verjaardag zijn geweest en maken de herinneringen weer even overuren in mijn hoofd. Ik gebruik dit cliche moment daarom eindelijk maar eens om dit persoonlijke stukje hierover op mijn blog te plaatsen. Een selectie van de herinneringen die ik aan mijn vader heb. Lang uitgesteld, want ik weet niet hoeveel drama ik hier wil laten zien, en of jullie er behoefte aan hebben. Maar uiteindelijk toch besloten om dit te doen, want het is een groot deel van mijn verhaal, en ik besef steeds beter dat over mijn papa praten de beste manier is om hem niet helemaal van de wereld te laten verdwijnen.

Herinneringen.

♥ Het is vlak voordat we naar school moeten. Ik zal wel in groep 3 zitten ofzo. Tijdens de klaar-maak-chaos in de gang zit papa op zijn hurken nadat ik zelf mijn sjaal om heb gedaan. Het is een beetje een trieste poging. Papa zegt liefdevol dat dat beter kan, want een sjaal is juist ook om mijn hals en borstkas mee te bedekken. In alle haast doet hij het geduldig voor zodat ik goed warm zal blijven.

♥ Ik lig in mijn hoge bed in Diemen. Ben verkouden en gebruik een zakdoekje wat ik al dagen blijf hergebruiken (ik was al vroeg van het recycelen). Papa staat op het blauwe kastje zodat hij erbij kan om welterusten te zeggen en ziet de toestand van het zakdoekje. Hij vertelt dat het beter is als ik zakdoekjes maar èèn keer gebruik in plaats van zo vaak. Zo kunnen de bacteriën niet steeds terug mijn neus in komen. En bovendien doet de koningin het ook zo.

♥ Ik zit in groep 8 en ben ziek thuis op het tijdstip dat ik normaal rond het avondeten met mijn klasgenootjes buiten speel. De bel gaat en het zijn alle kinderen die ik normaal op de straat zie. Vooraan staat N., de jongen die ik eerder die week verkering vroeg, en die dat een beetje weg mompelde toen. Hij zegt nu, terwijl ik in de deuropening in mijn pyjama sta, dat hij toch wel verkering met me wilt. Iedereen begint te roepen om een zoen. Hij geeft me er eentje, op mijn wang. Als ik weer terug naar binnen loop is papa zo trots en vrolijk om de gebeurtenis, nog wel meer dan ikzelf. Hij roept, ‘Nooit meer wassen die wang! Als je moet douchen plak ik er wel een plastic zakje over heen!’.

♥ 2003, ofzo. We zijn op vakantie in Frankrijk, in een klein dorpje waar niet veel te beleven is, met papa’s nieuwe vriendin en wat van haar familie en vrienden. Het is een lastige week. Papa is anders in zijn regels en gedrag naar ons dan hoe we hem kennen, wij zijn tieners, en er is veel ruzie. Op de avond waarop de hel losbreekt tussen iedereen roept hij ons later bij elkaar. Met tegenzin gaan we zitten. Hij moet huilen, zegt dat het hem spijt en dat hij snapt dat het moeilijk voor ons is. Maar de afstand tussen Amstelveen en Eindhoven is al groot genoeg, en hij wil niet dat daar ook nog een ander soort afstand bij komt.

♥ 2012. Voor het eerst in een tijdje ben ik op bezoek in het verzorgingstehuis in Eindhoven. Papa ligt in bed. Contact maken is al lang niet meer goed mogelijk en ik moet altijd even wennen als ik er weer net ben. Ik vraag hoe het met hem gaat, en of hij nog iets heeft gedaan de laatste tijd, maar er komt geen antwoord. Ik vertel een beetje over mijn dag, en studie, en leven. Dan zie ik dat het een beetje vies is rond zijn mond. Ik veeg het schoon met de theedoek die naast hem ligt en druk dan met mijn wijsvinger op zijn neus terwijl ik met een lachje zeg dat hij er zo weer beter uit ziet. Hij lacht. Hij lacht! Ik druk nog eens op zijn neus, terwijl ik een soort clown geluidje maak. Hij lacht nog een keer. We herhalen dit nog zo een tien keer, tot hij het opeens vervelend vindt. Het is het beste bezoekje in tijden.

Fuck, pap. Wat mis ik je ontzettend.

www.alzheimer-nederland.nl

17 Comments

  • Reply
    Lian Mijnheer
    09/05/2017 at 1:44 pm

    Wat een mooi stukje lieve Sarah! Echt een eerbetoon aan jouw papa! Ik kan de liefde en warmte gewoon voelen. Ik hoop dat je zelf ook een beetje kracht voelt deze dagen om dit verlies te kunnen blijven dragen. Hou je vooral vast aan deze warme herinneringen.

  • Reply
    Annie
    09/05/2017 at 1:46 pm

    Ja hallo saar. Dat was de 2e dag op rij dat jouw leven mij tot tranen roert! ♡

  • Reply
    Fred
    09/05/2017 at 2:03 pm

    Mooiii xx

  • Reply
    Marion
    09/05/2017 at 2:06 pm

    Lieve Sarah,

    Je bent een held 😘

  • Reply
    Martijn
    09/05/2017 at 2:25 pm

    Mooi en ietwat ook herkenbaar. Zo jong je papa missen is gewoon kut! Nog van harte gefeliciteerd met je papa want zijn geboortedag en alle prachtige jaren met hem is iets wat altijd gevierd moet blijven worden. <3

  • Reply
    Jacqueline
    09/05/2017 at 2:26 pm

    No words just ❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤

  • Reply
    Stephanie
    09/05/2017 at 2:39 pm

    Wat ongelooflijk mooi en triest tegelijk. Kippenvel alom ❤

  • Reply
    Rick
    09/05/2017 at 3:31 pm

    Wonderful

  • Reply
    Elise
    09/05/2017 at 4:06 pm

    Wat heb je dit mooi en liefdevol geschreven! Heel dapper om zoiets persoonlijks te delen. Veel sterkte

    Liefs Elise

  • Reply
    Mincka
    09/05/2017 at 5:04 pm

    Jouw vader: wat beschrijf je hem mooi! Heel herkenbaar. Wat ik vooral herinner is die prachtige blije glimlach die hij kon hebben.
    Liefs

    • Reply
      Sarah Smit
      10/05/2017 at 10:47 am

      Hoe geweldig Mincka :D Die kan ik me inderdaad ook nog goed herinneren. Vrolijk oprecht hoofd :)

  • Reply
    Edwin
    09/05/2017 at 6:28 pm

    Heel erg raak! Mooi geschreven Saar.

  • Reply
    Martine
    09/05/2017 at 6:58 pm

    Wat een mooie tekst, mooie herinneringen!

  • Reply
    Mara
    09/05/2017 at 7:24 pm

    Knuffel voor jou!

  • Reply
    Karlijn
    10/05/2017 at 9:55 am

    Tranen in mijn ogen, wat is jouw papa een superpapa geweest (en door de mooie herinneringen is hij dat nog steeds). Dikke kus voor jou Saar. X

  • Reply
    Sabine
    11/05/2017 at 12:02 am

    Heel mooi meid, en wat een liefde. <3 Knuffels

  • Reply
    Tinke
    01/06/2017 at 11:00 pm

    Lieve Saar,
    Ik heb je vader nooit gekend, maar heb nu wel het idee hem een beetje te kennen!
    Zijn warmte, liefde en humor leven voort door en in jou.
    <3 xx Ti

  • Leave a Reply