Uncategorized

En toen gebeurde… veel

Papa’s overlijden is…

… gebeld worden dat hij na jaren lang heel ziek zijn, nu eindelijk toch morfine krijgt en het vanaf nu nog maar een paar dagen zal duren
… denken dat je er niet van schrikt maar vervolgens in de wasbak overgeven
… spullen inpakken, broertje met aanhang meeten op het station en naar Eindhoven gaan
… verdrietig en opgelucht tegelijkertijd zijn
… nog een keer schrikken over hoe papa de dunste persoon van NL is geworden
… huilen, huilen en huilen
… liefde, liefde en liefde
… zo trots zijn op dat dus de beste man ter wereld ons mooi wel heeft opgevoed
… me honderd keer afvragen wat hij van alles meekrijgt, en als dat niets is, wat er dan allemaal gebeurt in zijn hoofd
… wachten, wachten, wachten
… nutridrink vergeten zijn in Haarlem, nog moeilijker eten dan normaal, weinig slaap, en eigenlijk al de tweede dag daar voelen dat ik ziek word
… dat dat me helemaal niets boeit
… de derde dag omringt  worden door iedereen, dat het misschien beter is als ik naar huis ga om voor mezelf te zorgen?
… groot dilemma over wat te doen
… me heel gemeen voelen als ik op dag vier terug ga naar Haarlem met zusje
… zodra we in de trein zitten heel opgelucht zijn, want kan nauwelijks nog overeind zitten
… de dag daarna opgenomen worden in het AMC met een longontsteking
… veel bellen met vooral broertje lief die daar de hele tijd blijft
… ‘s avonds op 26 juni hem huilend aan de telefoon hebben en weten dat het na acht dagen waken is gebeurd
… niet bij het grote regel gesprek kunnen zijn de volgende ochtend, maar wel een soort van betrokken kunnen zijn door vier uur lang Skype aan te hebben daarbij
… later die dag een paar uur ziekenhuis-verlof krijgen om door de moeder van een vriendin naar Eindhoven heen en weer gereden te worden om toch even bij iedereen te kunnen zijn
… thuiszorg die geregeld wordt in vier uur in plaats van de standaard drie dagen als mensen het verhaal te horen krijgen
… voorbereiden op de begrafenis die dinsdag zal plaatsvinden

Suriname 2008

Suriname 2008

Ziekenhuis leven is…

… ontvangen worden op de eerste hulp door een raar en irritant figuur. Dan nog een uur moeten wachten en eindelijk echt onderzocht worden door de beste verpleger van beneden ever
… niet je eigen ritme kunnen bepalen, maar dat na een tijdje niet zo erg meer vinden
… het ‘slaapliedje’ van het zachte geratel van het infuus
… het midden in de nacht wakker schrikken van het alarm van het infuus
… elke ochtend wakker gemaakt worden door de mevrouw met de weegstoel
… omringt zijn door lieve, lieve mensen die hun werk zo goed doen
… geprikt worden, en nog een keer en nog een keer waaruit blijkt dat ook dit keer een normaal infuus niet meer werkt
… na een tijdelijk infuusje van twee dagen, een picc-lijn krijgen die het hopelijk vier weken gaat volhouden
… verpleegsters die tijdens slapeloze nachten op je bed zitten en met je praten over alles en je knuffelen als het niet meer leuk is
… heel veel lekkers krijgen van iedereen die langs komt, wat ook weer wordt opgegeten door iedereen die langs komt
… geen plek voor preutsheid, gesprekken met verpleegsters tijdens het plassen, en omkleden met de deur open, what the heck ook
… moeilijke gesprekken met mijn longartsen
… wachten, wachten, wachten
… de eten-langs-breng-mevrouw die snapt dat eten soms zo lastig is en elke keer stiekem wat extra lekkers naast mijn bord neerlegt (wat ik dan wel moet eten omdat ik het zo lief vind)
… de lekkerste geluiden en rochels produceren met hulp van de al levenslang bekende fysio
… stappenplannen maken
… eerder naar huis mogen door alles wat er aan de hand is, na twintig keer beloven aan tien verschillende specialisten dat ik eeeeecht voor mezelf zal zorgen

 

Booba-liefde is…

… weten dat je vriendje keihard aan het werk is in het buitenland en het echt niet erg vinden dat hij er soms niet bij kan zijn als je dat liever wel had gewilt
… dat dat vriendje tijdens de derde nacht van je ziekenhuis opname om half twee ‘snachts opeens naast je bed staat
… dat de hele afdeling hier dat wist en het geheim moest houden en er daarna allemaal verhalen uitkomen van wie het wanneer bijna per ongeluk had verteld
…  samen schrikken van de eerste-keer-gesprekken met mijn artsen
… samen opgelucht zijn over het blazen van een longfunctie van 37%
… eindelijk de volgende aflevering van McLeods Daughters kunnen zien, omdat dat Onze serie is en we niet kijken als we niet bij elkaar zijn, een mee zingen met het intro liedje!
… het kut vinden dat een ander persoon zo bezorgd is over jou
… slenteren door het ziekenhuis, of rolstoel racen door de gangen
… de verplegers zo ver krijgen twee ziekenhuis bedden in een éénpersoons kamer te proppen, die dan ook terloops nog vertellen hoe laat de rondes ook al weer gemaakt worden ‘snachts
… voor de laatste keer samen naar mijn buik kijken nu er nog geen peg-sonde in zit
… om na een dagje, de volgende nacht om half vier weer afscheid te moeten nemen en daarna niet meer in slaap kunnen vallen
… weer  (nog) dichterbij elkaar staan daarna

6 Comments

  • Reply
    Judith
    30/06/2013 at 8:39 pm

    Ha Saar, wat een heftige periode toch :/. Het lijk mij ook heel lastig voor jezelf te zorgen als er iemand anders is die jij meer aandacht wilt geven. Toch goed dat je aan de bel hebt getrokken, ik hoop dat het infuus snel zijn werk doet en dat de PEG-sonde ook wat oplevert (wel heftig).

    Heel veel sterkte en fijn dat je zoveel warme mensen om je heen hebt die je op hun eigen manier helpen. Hou dat vast! Ik denk aan je.

    Liefs, Judith

  • Reply
    Tamara
    30/06/2013 at 9:29 pm

    Hey wat rot berichten toch :( Lees nu in het berichtje van Judith dat je ook een PEG sonde hebt, maar ik hoop dat die je wel gaat helpen, en dat de antibiotice via het infuus ook zn werk doet. Fijn dat je zo;n liever vriend aan je zij hebt die dit soort dingen doet, daar gaat het uiteindelijk ook om :)

    Heel veel sterkte komende dagen.

    liefs Tamara

  • Reply
    Hans
    30/06/2013 at 10:58 pm

    Heel veel sterkte met alles Saar! Veel liefs, Hans

  • Reply
    Kim
    01/07/2013 at 7:19 am

    Wat een ongelovelijk KUT, KUT, KUT!! Heel veel sterkte met alles!
    Wel ook fijn om te lezen dat er ook heel veel lieve mensen voor je zijn. Hoop ook dat de PEG je zal geven wat ze je beloven ;).

    xxx

  • Reply
    Itty
    01/07/2013 at 7:33 am

    KNUFFELS!!!

  • Reply
    petra
    01/07/2013 at 12:40 pm

    Wat een mooi geschreven blog! STERKTE!

  • Leave a Reply