Transplantatie

Hoe de eerste dagen verliepen, met dank aan Bowe, deel 1

Transplantatie ambulance

Rond mijn transplantatie ben ik gezegend geweest met de mooiste, liefste, meest zorgzame mensen die zich om mij heen verzamelden. Eén daarvan is Bowe. Deels dankzij hem bestaat dit blog, en hij heeft vroegah wel eens een stukje getikt hier wanneer ik het even niet kon. Sommige van jullie kennen zijn eigen oude blog misschien zelfs nog wel. In een moment van verstandsverbijstering is hij daar jaren geleden mee gestopt; ik kan alleen maar hopen dat ik ooit zulk moois uit mijn toetsenbord getypt krijg als wat deze jongen lukt.

Waarom heb ik het nu over Bowe’s schrijfkunsten? Omdat hij de eerste dagen rondom transplantatie in woorden heeft vastgelegd. Het is super mooi, eerlijk en liefdevol opgeschreven, en geeft precies weer hoe het was. Vanaf het begin wilde ik hier op mijn blog alles over dit proces delen, dus toen Bowe zei dat zijn teksten wel hier geplaatst mochten worden zei ik gretig Yes Please. Bovendien maakt het dingen voor mij makkelijk, want zo kan ik eindelijk weer wat posten, zonder er zelf veel voor te hoeven doen ;) Win win win.

Ik plaats niet alles, maar kies de stukjes uit waarmee ik een vaste set up aan ga houden, die de eerste drie dagen beschrijven, in drie aparte blogjes. Die vaste set up bevat een iets kunstiger tekstje, een stukje dagboek stijl, vervolgens wat ik er zelf van herinner, en een liedje wat voor dat moment staat.

Bowe boy, take it away.


Schrödingers Saar

Schrödinger stated that if you place a cat and something that could kill the cat (a radioactive atom) in a box and sealed it, you would not know if the cat was dead or alive until you opened the box, so that until the box was opened, the cat was (in a sense) both “dead and alive”.

Je bent een paradox.
Je bent zowel dood als levend
tegelijkertijd
liggend in je glazen box.

transplantatie Bowe


November

Om half drie kreeg je groen licht en je gaat ons misschien ooit vertellen wat er tussen die tijd en het begin van je operatie gebeurd is. Je broertje liep je ‘s nachts net mis, en kon je net geen gedag meer zeggen. Toch blijft hij sterk, met zijn vrouw aan zijn zijde.

Pas na tienen krijgen we te horen dat je rechterlong goed is gegaan, op dat moment branden er overal al kaarsjes en denkt iedereen aan je. 

Hey guys. We just heard some news that one lung has been transplanted successfully and they are busy with the other one now. The extra good news is that the one they began with was the more difficult one because that was the one on which she had surgery and also the one that the problematic vein passed by. So they were very happy to report that and it makes me worry a bit less.

Een stortvloed van emojis komen de chat binnen. De eerste grote stap is gezet. Anderhalf uur later is ook de 2e nieuwe long op zijn plaats. Je mag bijna terug naar de intensive care en Shane mag je snel gaan zien. E is de rots in de branding, D en L duimen hun duimen eraf. Je moeder en zusje zitten in het vliegtuig, ikzelf zit in de trein, A gaat met 120 over de snelweg richting UMC. De CF Hulplijnen worden ingezet, E, P en S sturen de juiste woorden op het juiste moment. Elke minuut zonder update duurt eeuwen, maar op deze dag, aan het begin van de middag, mag je grote liefde je weer zien. De eerste grote stap is gezet. Ondertussen blijven de berichten binnenstromen. 

She’s on her way to the IC now which is a good sign. Hopefully I can see her within half an hour. Thanks everyone for all the love and support. 

Transplantatie Bowe deel 1

Eind van de middag krijg je een kleine tegenslag, en de stemming gaat direct van lichtelijk opgelucht naar bedrukt en gespannen. De dokter spreekt over een “enigszins verwachtte complicatie”, en ze willen alles schoonmaken en beter bekijken. Ondertussen zijn je moeder en L aangekomen en heeft Smit en consorten de familietafel pal naast de koffie-automaat eigen gemaakt. Saar anekdotes worden gedeeld, stiekem wordt er wat gehuild en de voertaal is inmiddels vloeiend Nederengels. 

Na een half uur in ziekenhuis tijd (2 uur) zijn Shane en ik toevallig bij je als je opgehaald wordt. Ik zie op gepaste afstand, met een gezicht en handen ruikend naar alcohol, hoe Shane naast je zit. Hoe hij je hand vast heeft en de juiste woorden influistert. Twee uur later ben je weer terug op de IC, en durven we allemaal weer rustig adem te halen. En besluit jij dat ook steeds meer zelf te gaan doen. 

Inmiddels loopt iedereen op automaat-koffie, snoep en Red Bull, en staan de glazige blikken op oneindig. Langzaam durven er mensen naar huis te gaan, en zelfs 24/7 waakhond D kan overgehaald worden om thuis wat bij te gaan slapen. We eindigen de dag met hoop, relatieve rust en bemoedigende woorden van Broeder T, die zorgzaam over je waakt.


Wat ik hier zelf van herinner:

Vanaf het beetje rare moment van super snel afscheid nemen om 02:00 uur en het naar binnen worden gereden in de OK, lig ik denk ik nog zo een half uur wakker daar. Ik krijg met behulp van een echo een lijn mijn pols ingebracht, stickers over mijn hele voorhoofd geplakt om mijn brein activiteit te meten, een gewoon infuus in mijn linkerarm, hart plakkers over mijn bovenlijf, en nog wat spul waarvan ik niet precies herinner wat het was. De assistent anesthesist praat een beetje met me maar we hebben allebei maar weinig zin in betekenisloze small talk, dus na een tijdje zitten/liggen we in stilte naast elkaar.

Ik voel me heel rustig. Mijn hartslag piept op normale snelheid door de ruimte heen, in tegenstelling tot sommige eerdere, veel kleinere, ingrepen in mijn leven, waarbij ik veel zenuwachtiger was. Ik kijk naar hoe de rest van het team alles klaar zet, en hoe routine en dagelijks leven achtig het voor hun lijkt te zijn. Iemand onderdrukt een gaap tijdens zijn handelingen aan de rechterkant van de kamer. Wat een contrast met het soort moment dat dit potentieel voor mij kan worden…

Af en toe komt er iemand naar me toe om te kijken of het nog goed gaat of om wat te vragen. Op een gegeven moment hoor ik achter me de deur opengaan. De anesthesiste’s blik schiet omhoog en ik zie haar heel subtiel knikken. Het gaat door, denk ik meteen. Een seconde later staat de chirurg naast mijn bed. “Het gaat door,” zegt hij. “We beginnen meteen.” Mijn neusbrilletje wordt afgedaan en ik krijg het bekende maskertje op mijn gezicht. Hoor iemand zeggen “Dit is alleen nog maar zuurstof hoor!” en snel daarna “Adem eens even een paar keer wat dieper in.”

Dat is het. Daarna is er helemaal niets meer. Ik werd in slaap gehouden voor de rest van deze door Bowe beschreven tijd. Toch ook wel jammer. Was leuk geweest om te weten wat mijn koppige ass deed besluiten om zelf weer te beginnen met ademen ;))

Between Two Lungs – Florence & The Machine

Between two lungs it was released
The breath that carried me
The sigh that blew me forward

‘Cause it was trapped
Trapped between two lungs
It was trapped between two lungs
It was trapped between two lungs
And my running feet could fly
Each breath screaming
“We are all too young to die”
Between two lungs it was released
The breath that passed from you to me
That flew between us as we slept
That slipped from your mouth into mine
It crept between two lungs
It was released
The breath that passed from you to me
That flew between us as we slept
That slipped from your mouth into mine
It crept
‘Cause it was trapped
Trapped between two lungs
It was trapped between two lungs
Now all the days of begging
The days of theft
No more gasping for a breath
The air has filled me head-to-toe
And I can see the ground far below

I have this breath
And I hold it tight
And I keep it in my chest

With all my might

I pray to God this breath will last
As it pushes past my lips
As I gasp

Between two lungs it was released

The breath that passed from you to me

4 Comments

  • Reply
    Johan
    08/02/2020 at 5:23 pm

    Mooi en sereen. Knap dat je dit wil delen !

  • Reply
    Annalie
    08/02/2020 at 5:50 pm

    Dappere dodo ben je!
    En Bowe, dank dat je dit wilt delen 🤗

  • Reply
    Jolanda
    09/02/2020 at 8:26 am

    Vol liefde, vol vertrouwen, vol hernieuwd leven.

  • Reply
    Karlijn
    09/02/2020 at 9:56 pm

    Ik voel het door het scherm heen, mooie woorden. <3

  • Leave a Reply