Transplantatie

De oproep van 16 maanden geleden

Oproep longtransplantatie

Mijn hartslag schiet omhoog en mijn hoofd wordt heet. Ik kijk naar de klok. Het is te laat voor callcenters. Daar heb ik ooit eens voor gewerkt en ik weet nog dat het toen verboden was na tien uur ‘s avonds te bellen. Als dit een vriend of familie was dan zou hun nummer op mijn scherm staan. Niet Anoniem, waar ik nu naar kijk. Ik ben rechtop gaan zitten vanuit mijn eerdere hang positie en kijk met grote ogen Shane aan, terwijl ik stress over de telefoonbatterij die bijna leeg is. “Met Sarah?” Een vrouwenstem praat terug, maar ik versta niets tot ik uiteindelijk “longtransplantatie team Utrecht” hoor. ‘We hebben longen voor je geaccepteerd.’

Mijn hart bonkt nu niet alleen meer hoog in mijn keel maar knalt ongeveer mijn schedel uit, en ik weet écht even niets terug te zeggen. Er zijn wel tien verschillende reacties die ik hierop wil geven en tegelijkertijd voelt niets gepast aan. Bang dat de vrouw aan de andere kant van de lijn denkt dat de verbinding weg is gevallen en ophangt, dwing ik mezelf iets te zeggen. Het enige wat eruit komt is HOLY SHIT! ‘Ja,’ zegt ze terug. ‘Overval ik je een beetje met dit nieuws?’

Van de adrenaline trillen mijn stembanden als rietjes, maar gelukkig doet de bellende vrouw het meeste van het praten. Hun eigen team chirurgen is nu onderweg om zelf naar het orgaan te kijken, dus ook al klinkt alles goed, zoals ik weet kan het elk moment nog worden afgeblazen. Ze gaat nadat wij ophangen een ambu bestellen. Ze blijft maar ambu voor het woord ambulance gebruiken. ‘Hoe laat denk je dat dat gebeurt?’ vraag ik. ‘De operatie? Waarschijnlijk rond een uur of twee, zoals het er nu uitziet.’ Nee nee ik bedoel eigenlijk de ambula…’ Wtf?! Hoezo is dat al bekend? En hoezo is dat al over drie uur?! WAT?!? Zo casual mogelijk probeer ik ‘Okee’ te zeggen. ‘En de… ambu?’ ‘Oh die. Die staat over ongeveer een kwartier voor je huis.’

Holy shit. Ho. Ly. Shit. Ik was uitgegaan van een uur de tijd te hebben als ik ooit zou worden gebeld. Natuurlijk hebben we die tas nog steeds nooit gepakt. Niets staat klaar. Ik heb geen idee wat nu het beste is om te doen. De arts vraagt nog wat over wel of niet aanwezige koorts, andere tekenen van een verergerde longontsteking en dat soort dingen, maar mijn brein slaat niets meer op. Na het ophangen hoef ik niets tegen Shane te zeggen, maar om eventuele verwarring te voorkomen doe ik dat toch nog maar even. ‘Er zijn longen voor mij,’ duw ik eruit, samen met alle emotie die ik in het eerdere gesprek probeerde tegen te houden. Heel even staan we flabbergasted in elkaars armen. Dan pakt Shane de eerste de beste tas en begint door het huis te rennen om daar zo goed mogelijk bedachte spullen in te gooien.

Ik sta tegen de muur aangeleund in een poging tot ademen, met mijn telefoonoplader in het stopcontact om E. te bellen. Godzijdank is dat iets wat we wel geregeld hebben. Hij heeft beloofd Boomer naar J. te brengen, om vervolgens zelf naar Utrecht te rijden in onze auto zodat Shane niet alleen hoeft te zijn als alles doorgaat en ik naar de OK gebracht word. E. ligt net in bed maar is meteen all hands on deck. Het volgende telefoontje is naar J., die gelukkig nog wakker is. Geen probleem dat Boomer eraan komt. Ze stelt wat vragen over alles, natuurlijk! Maar mijn wereld voelt nu alsof alles tien keer zo snel moet en mijn stem krijg ik maar niet onder controle. Na veel succes wensen hangen we op en sleep ik mezelf naar boven, waar het inpakken gestaag doorgaat.

Boomer is volledig in de war en stresst ‘m de pan uit. Piepen, blaffen, heen en weer gesjees. Zelf beweeg ik ook van kamer naar kamer, zuurstofslang in hand om er niet steeds over te struikelen. Tot ik besef wat ik aan het doen ben en me realiseer dat dit niet de beste aanpak is. Ik dwing mezelf weer naar beneden te gaan en probeer overhit op de rand van de bank op adem te komen. Denk er nog aan om mijn zuurstof over te zetten naar de kleinere, meeneem-bare versie. Meteen daarna gaat de deurbel. Shane doet open.

Een vrouw en man in ambulance uniform komen het huis binnen. Boomer is echt volledig de weg kwijt en stopt maar niet met de vreemdste, luidste geluiden maken. Als ik van te voren aan dit moment dacht, was ik altijd bang wat de buurt ervan mee zou krijgen en kon ik me daar toen al over schamen. Nu maakt de chaos me niets uit. Ik wil gewoon dat het goed loopt, met mij, de donor, Shane en Boomer, de ambu. Lance.

Meteen achter de twee medici komt E. binnen. Ze kwamen blijkbaar precies tegelijkertijd aan, wat een held en wat ben ik blij dat we Boomer niet zo alleen achter hoeven te laten. Met nul idee van wat er ondertussen in de tas zit pak ik snel nog mijn handtas en bedenk ik dat ik gewoon maar naar buiten moet? De ambulance mensen zeggen dat ze de brancard gaan halen. Nee man, doe normaal. ‘Nee echt dat is toch lekker, je moet er sowieso op liggen zo.’ Nee echt, ik loop wel, en onderweg kan ik wel zitten hoor. ‘Eigenlijk niet, we hebben echt liever dat je op de brancard ligt.’ En dus stap ik op de straat voor mijn huis de brancard op. Er wordt een deken over me heen gelegd en er gaan twee riemen om mijn benen en buik heen. Ik ben bang dat als iemand uit de buurt dit ziet, ze denken dat ik aan het doodgaan ben. Wie zou er allemaal weten dat ik aan het wachten was op nieuwe longen? En zouden ze denken dat dit daarvoor is? Volgens mij ziet het merendeel me alleen maar met die eeuwige zuurstofslang en infusen maar weten ze verder niets van het verhaal eromheen.

Shane mag mee de ambulance in. E. pakt onze autosleutel. ‘Ik zie jullie in Amsterdam!’ roept hij. ‘Ja!’ roept Shane terug. ‘Nee! Wacht, Utrecht!!’


Ik heb veel van dit soort stukjes in mijn telefoon en laptop staan en dacht opeens dat die hier misschien ook wel thuis hoorden. Dit schreef ik afgelopen jaar eens, over hoe de oproep eind 2019 verliep. We waren klaar om naar bed te gaan, maar de nacht verliep iets anders dan verwacht.

4 Comments

  • Reply
    Else Wisselink
    23/03/2021 at 11:06 am

    Zo bijzonder om dit te lezen! Kan me niet voorstellen hoe dit zou voelen.

    • Reply
      Sarah Smit
      23/03/2021 at 3:27 pm

      <3 Het voelt als ALLE emoties tegelijkertijd! Intens en magisch.

  • Reply
    Michel
    21/04/2021 at 8:40 pm

    Hoe gaat het nu? Je blog is zo herkenbaar. Met name de adlibs over je emoties en gedachtes. Doe maken het “echt”. De klinische kant van zaken kan je immers overal lezen. Mijn vrouw heeft afwisselend wel en niet de behoefte om dit te horen (ik lees je blogs soms voor). Maar elke x weer die herkenning geeft wel validatie voor je eigen emoties. Ook vervallen we dan weer in anekdotes zoals over die verpleegster die beledigd was toen mijn vrouw haar informeerde dat ze de infuus eruit ging halen omdat die niet goed zat. Zal ik m even doorspoelen? Nope. Dit is meer een fyi call. Ik trek m eruit. Fix die picc line maar heel snel.

    Maar goed. Hopelijk gaat alles goed met je. Groetjes

    • Reply
      Sarah Smit
      11/05/2021 at 9:55 am

      Hey Michel, leuk dat je wat schreef hier! Bijzonder om te horen dat jullie samen wel eens door het blog gaan. Ook jouw reactie is voor mij weer heel herkenbaar, mbt ziekenhuis en zorg gebeurtenissen… Blijf het eeuwig lastig vinden om genoeg voor mezelf op te komen versus beleefd en gezellig te blijven, op dat soort momenten. Het gaat best goed met me, thanks for asking! Je vraag was deels reden om eindelijk een uitgebreidere update te typen, dus die staat hier boven nu. Hoop dat het met jullie ook goed gaat! X

    Leave a Reply