Uncategorized

de vliegreis

6 januari moest ik weer terug naar zweden. Ja ik schrijf even moest, want zin had ik er niet in. Ik had het zo fijn gehad in Nederland weer, en met zoveel goede vrienden/familie is het moeilijk om dan weer weg te gaan. Mn moeder bracht me weg met de auto zodat we om 5 uur op Schiphol zouden zijn, om half 7 zou mijn vlucht gaan en ik had hartstikke veel medicijnen mee dus we hadden beetje kriebels over hoe dat nou moest gaan. Zenuwachtig als de t*ring weer liep ik met moeders en mn enorme bagage van de auto naar de check in. Op de roltrappen kon ik mn handbagage die niet meer op t karretje paste, maar wel mooi 7 kilo was ff neerzetten, maar niet loslaten want dan viel ie om en viel alles eruit, dus stond ik voorovergebogen te hoesten/gekke bekken trekken/ grapjes maken met 6 truien over elkaar omdat er niks meer in mn tas paste. Als ik zenuwachtig ben tja dan spring ik in dat achtelijke gedrag. Kijk om me heen en zie niks, zo kwam het ook dat ik op een gegeven moment zowat tegen lies aanknalde, midden op schiphol!! Zij was bij mn vader tot zondag en papa had gezegd dat ie vrijdag moest werken, dus huh!? Met rode wangetjes en een grote tas met de badjas erin die ik bij papa was vergeten stond ze daar ook zenuwachtig te zijn, dus grapjes als xc2xb4ben je weer komen fietsen??’ (ze was een keer toen ze verdrietig was naar eindhoven gefietst zonder iemand iets te zeggen) en ‘ja weet het ook nie, stond in eindhoven en nu opeens hier!!’ Maar pap was ook mee, die hoefde toch niet te werken dus dat was wel een leuke verassing! Later zag ik dat ie nog gemailt had dat ze zouden komen maar kwas natuurlijk helemaal nooit meer online geweest duz. Nog even beneden op schiphol rondgelopen -lees:het leuke gedeelte- en daarna nog een kwartier vlak voor mn langs de douane gaan plek gezeten op stoeltjes die bij lies en mij hele scenes losmaakten hihi. Bij het inchecken hadden we de vrouw verteld over het geval van een gewone baggage tas van 21 kilo (mag 20) plus handbagage van 7 kilo (mag 8 kilo, maar volgens mn moeder mag het in total 20 zijn, maar volgens jolanda in totaal 28 dus ik niet weet) plus nog de medicijnen waarvan ik niet precies weet hoeveel ze wogen, maar heb r wel pijnlijke spieren aan over gehouden van dat stomme sjouwen dus ze waren nie heel licht, iig net zo zwaar als mn handbagage zelf. De vrouw woog de medicijnen even terwijl ze heel moeilijk keek dus mn moeder en ik vreesten al voor het ergste, maar toen zei ze opeens dat het zoiezo echt wel mee mocht hoor, en dat de vlucht zoiezo niet zo vol zat. Dus gelukkuugg. Maar het was heel breekbaar, want omdat het zoveel is wou de apotheek de colistin niet allemaal in aparte doosjes verpakken maar gewoon de flaxons naast elkaar, jaja wel met een kartonnen schotje ertussen hoor maarja zoals misschien begrepen hielp dat geen reet. Ze moesten dus als handbagage mee. Prima, blij dat ze meemochten. Hoefde niet eens mn medische verklaring te laten zien die we allemaal zo angstvallig bij de hand hadden gehouden. Om 5 over 6 moest k dan toch wel echt in de rij gaan staan bij de douane. Allemaal elkaar goed vastgehouden, en een huilende lies.. ik haatte het echt. Niet zo lange rij, en kijken hoe het zou gaan met de medicijnen dus ze bleven staan wachten tot ik weg was. Toen ik aan de beurt was keek 1 van de 4 man bij deze band mete en erg schuin oog naar mn vele ‘hand’bagage, dus kzei maar dat het gewoon medicijnen waren. Hij zei me na en verdween meteen naar de 3 andere bandmensen. Medische verklaring nog steeds in mn hand en misselijk van het huilen ophouden en het zenuwachtige nog erger. Maar toen kwam de meneer terug en zei meteen supervriendelijk hoofd ’tis goed hoor! Moest het alleen even zeggen tegen de rest anders denken ze dat je drugs meeneemt.’ Thank you thank you! Ik alles op de band pleuren voor zogoed dat ging en zelf door de poort, waarachter NOG 3 andere mensen stonden, en ik natuurlijk mn ticket moest laten zien, maar khad alleen die stomme brief in mn handen dus moest goed denken waar ik ook al weer in godsnaam mn ticket had gelaten. Die vond ik, en gaf paspoort, brief en ticket in once, maar ze hadden alleen interesse in mn ticket dus kreeg alles meteen weer terug. Nouja zeg was ik daarom zo zenuwachtig geweest? (deels dan). Ik probeerde de ‘handbagage’ op te tillen (een kartonnen doos, een grote apotheektas tot de rand gevuld, plus mn gewone 7 kilo tas. En dus breekbaar 2 van de 3. De 7e douane man van bij die band merkte op dat het misschien handiger was als ik eerst een klein handbagage karretje ging halen dus danku misschien wel ja. Hij bleef daar staan om heel charmant alle komende spullen tegen te houden op de band met allebei zn armen zodat mn antibiotica niet gecrunsht zou worden. Het lukte net om alles op het karretje te krijgen, mete en hand duwen en met de andere hand de bovenste tas tegen te houden. Nou.. laatste keer omdraaien en zwaaien en handkus en roepen hou van je en toen echt weg. Ik had helemaal niet zo lang meer tot mn vlucht ging, maar kon gewoon niet hard lopen want alles leek te trekken achter. 2 keer ben ik bijna heel hard naar de wc gerend omdat ik dacht dat mn maaginhoud die ik de hele tijd naar beneden aan het drukken was nu echt zou komen, maar gelukkig toch nie. Eindelijk bij mn gate 13B moest ik mn paspoort en ticket weer laten zien, en mn paspoort had ik ergens onmogelijk opgeborgen dus dat nam ook nog tijd, terwijl ze me al aan het oproepen waren met de telefoon toen ik aankwam en overal rode lichten op computers aan het knipperen waren ‘boarding closing’ jahaa gevonden goed, karretje achterlaten!! En dan nog door die gang naar t vliegtuig lopen! Het leek onmogelijk dus vroeg ik 1 van de 4 mensen die daar stonden een vrij nutteloze indruk maakten, mij t helpen. Hij keek ontigelijk sloom mijn kant op ‘nee dat is onmogelijk dat kan niet, je moet het zelf kunnen tillen, ik kan je daar niet bij helpen. Als je het zelf niet kan is het te veel en had het bij de andere bagage gemoeten blablabla’ ik zeg dat het breekbaar is en niet bij de andere bagage kon, en dat mn vlucht over 5 minuten weg zou zijn, voor het geval hij dat zelf niet doorhad. ‘neehoooor (met zn achtelijke accent) dat kan echt niet, als het teveel is dan kan het niet, je meot het zelf kunnen tillen en anders is het te veel’ (hij was erg gefocust op dat ‘te veel’) en ik was zoooo boos aan het worden!!! BLOEDHEET met kleren waarmee ik op de zuidpool nog kon overleven plus heet van de opwinding over deze vage dodo pleurde ik mn gewone handbagage tas op de grond, net niet op zn tenen (weet nog steeds nie of ik daar nou geluk mee heb gehad of dat t jammer is) terwijl ik zei dat het JA idd te VEEL was! En stoer tilde ik de doos op, met daarop de overvolle apotheektas, en uiteraard lukte het van geen kant. Stond ik daar totaal scheef met die 2 overzware dingen op mn linkerarm en rechterknie geleund. Maar de oooh zoooo aardige hulpvolle man bedacht dat hij misschien WEL kon helpen!! Dus hij zette de doos op allebei mn armen.. goh dat er nog zulke mensen bestaan in deze wereld he.. Toen ik weer helemaal schuin naar de rechterkant zakte om de andere 7 kilo handbagagetas mee te nemen hing ie die zelfs ergens halverwege mn rechter onder arm. Schatje he. Nou, rennen kon ik nie, dus hobbelend door de vliegtuig tunnel gang dinges kwam ik eindelijk bij de echte ingang van t straks in de lucht hangende monster aan. De (al zweedse) stewardess keek me geschrokken maar beleefd aan, en vroeg wat het was, in het zweeds, en met mn ticket in mn mond legde ik het in het nederlands uit, waarop zij (ubertutje met perfect verzorgd uiterlijk en nephaar met lange nagels) met zo beleefd mogelijke blik waar de walging toch lichtelijk doorheen scheen, het ticket uit mn mond trok en het nog een keer vroeg, in zweeds en halverwege mn zweedse gestuntel in engels. ‘its just antibiotica’ hoorde ik mezelf zeggen. Oooh ehm okay.. for your own use? ‘yes’ ahaa okay.. ehm do you need anything from us during the flight? ‘nou, als dit in de koeling zou kunnen (de pulmosyne) zu dat fijn zijn.’ Proberen proberen maar nee we’re terribly sorry but it doesnt fit. ‘ooh okaay never mind its okay i’ll just go to m
y chair then.’ Ja maar is er anders niets wat we kunnen doen? ‘no, no, im totally fine I don’t need anything’ ooh okay, so we cant do anything for you, do we need to give you something you need the coming 2 hours? ‘NOO IM FINE hmfm no thanx, I don’t need anything’ blijf lachen saar, blijfff lief! Ook al heb je het gevoel dat je rooier dan rood bent en je elk moment kan ontploffen vanwege temperatuur en emoties, blijffff lief! Een andere stewardess kwam aanlopen, en weer vroeg de hoofdstewadess of er dus echt niks was dat ze konden doen voor me en of ik dan dus echt niks nodig had. ‘Nou, jullie zouden me kunnen helpen dit naar mn plek te brengen!!!!’ oh ja natuurlijk, en ze beveelde de andere stewardess om de grote plastic tas te nemen, en ze beveelde mij om de rest te nemen. Dat ging best heel prima. Ik weet niet wie ik precies een blauw oog heb bezorgd met het wandelen naar mn stoel, maar zelf ben ik niet terug geslagen dus het kon niet te erg zijn geweest behalve de vage blikken die het hele vliegtuig naar me wierp (maar de vlucht zat niet te vol geboekt zoals eerder verteld dus teveel psychische schade is het niet geweest). Ik had een stoel bij het raam dus kon naar buiten kijken, wel meteen op een vleugel maar zag nog best veel als ik mn nek verrekte. De vlucht zelf was geen probleem en om iets voor half 9 landden we op Arlanda in Zweden. Ik had al allerlei leuke dingen in gedachte zien afspelen met die stomme bagage, maar de stewardess hielp me tot de uitgang van het vliegtuig, en zette de tas vervolgens op de grond neer waarna ze zowat wegrende en ik zowat riep of ze het asje asje blieft op de doos kon zetten die ik al in mn handen had!? Lachend deed ze dat en lycka till dankjewel veel geluk heb ik wel nodig ja. Door de gang hobbelend weer, waar ik weer totaal rood en bezweet uitkwam door de deur waarvan ik bijna bang was dat die al dichtzat omdat ik zo lang dr over had gedaan haha bij de karretjes wou ik alle troep eerst op de grond zetten maar zelfs dat was geen succes en wonderbaarlijk zat er een behulpzame zweed op een bankje die me snel te hulp kwam. Dus met de medicijnen op t karretje en gewone tas aan mn arm liep ik gehaast door het vliegveld. Tot ik opeens mn naam hoorde! Huh?! Was het Salim, een leuke heel aardige man die ik kende van zweedse school! Hij werkte op arlanda airport dat wist ik wel maar had ik helemaal niet meer aan gedacht, dus die begon entoushiast te vragen hoe het ging en hoe het was en nam meteen wat spullen van me over. Thank you goddd! Hij zorgde dat ik niet eerst alle bagage-banden af liep om bij de mijne te komen, en hielp me met een nieuw karretje na de roltrap, om vervolgens ook mn grote tas daarop te zetten. Samen liepen we door de uitgang, waar de doei zeiden zodat ik mn lievie om zn nek kon vliegen!! Vitalijus was helemaal blij, en ik ook wel, maar t was een beetje errug dubbel vanwege het feit dat ik tot een uurtje geleden mn huilen nog de hele tijd had weggeslikt. Maar na een uurtje samen waren we helemaal nog blijer met elkaar dan ooit dus yeahh!! Dat hielp wel goed  Kheb geen idee hoe mn zweeds nou is, of het heel veel minder is geworden, maar waarschijnlijk valt dat wel mee. Gisteravond heb ik Vitalijus’ moeder voor het eerst gezien, heel kort maar even, maar ze lijkt me erg aardig. Haar zus was er ook en jeeeess wat lijken die op elkaar haha net als vit en zn broer  Heel gezellige familie!! Volgende keer vertel ik over hoe het was in nederland met vit drbij ook enzo, maar dit is wel weer lang genoeg dus dikke kus voor jullie.

7 Comments

  • Reply
    Marcel
    14/01/2006 at 1:50 pm

    Wat een verhaal, zeg… Ik ben blij dat je uiteindelijk heelhuids bent aangekomen! Het is voor mij ook altijd wel even wennen om weer terug te “moeten”. Ik had deze keer na drie weken kerstvakantie ook niet zo heel veel zin om terug te gaan, maar als je er dan eenmaal weer bent is het toch wel weer erg leuk. :-)

    Gott nytt xc3xa5r och lycka till!

  • Reply
    lisa
    15/01/2006 at 3:07 pm

    lief lief saar, ik hou van jou :D
    en ik zal nu op mn weblog gaan schrijven, ga je lezen?
    ga lezen meisje!
    kus

  • Reply
    ik weer
    15/01/2006 at 4:04 pm

    Trouwens je moet nog een dingetje in je profiel-lijst verbeteren: heb je een relatie? :D
    saar-heid, ik hou van jou :D

  • Reply
    Tamara
    15/01/2006 at 11:13 pm

    Duidelijk een trauma eraan overgehouden;)

  • Reply
    Ans
    18/01/2006 at 1:23 pm

    Nou, dat was een heel verhaal, ik heb er ondertussen maar een kop thee bij gepakt.
    Leuk om te lezen, blij dat je toch nog met al je spullen aangekomen bent.
    Groeten, Ans
    ;) :D

  • Reply
    Judith
    18/01/2006 at 3:43 pm

    Hm wat een zak die man die je niet wilde helpen :S. Dan deden ze dat bij de Amerikaanse ambassade toch wat liever (A). (Lees: ik kwam daar met infuus, jas half hangend over mn schouders en tas met allemaal spullen die ik nodig had => Moet ik dit doen? Dat? Lukt het? Blabla etc…)
    Maar sommige mensen kunnen dus in derdaad echt LOMP zijn. De volgende keer geef je m gewoon n schop :P (ofzo)
    Hopelijk ben je alweer beetje in Zweden gewend :)
    Liefs, Judith

  • Reply
    Josemops
    18/01/2006 at 8:46 pm

    Lief Saartje,

    Fijn dat je al weer een beetje gewend bent. Ga je maar alvast een beetje verlekkeren op de komende zomervakantie, kijk maar naar http://www.campinglasiesta.com. Daar gaan we lekker bakken van de zomer! En voor jou: misschien niet te veel op stap (beetje gevaarlijk als je nog dik verkering hebt). Maar dat zien we dan wel weer…….
    Tot schrijfs of bels.

    Groetjes,
    Jose.

  • Leave a Reply