Een bekend verhaaltje

Er was eens een meisje en die werd verkouden en toen had ze weer een longontsteking. Toen moest ze eerst wachten op de Eerste Hulp, waar ze de artsen vertelde dat ze eigenlijk gewoon weer naar huis zou gaan als de ontstekingswaarden in orde zouden zijn. Maar dat waren ze niet en ze mocht niet eens meer haar tas uit de auto halen. Toen werd haar verteld dat er geen plek was in haar eigen ziekenhuis en dat ze eerst dan maar ergens anders heen moest. Dat mocht niet in haar eigen auto maar wel met de ambulance. Dat vond ze dan wel weer stoer. Maar nadat ze voorstelde om dat toch niet te doen en eerst nog even naar huis te gaan en weer terug te komen wanneer hier gewoon een lege kamer te vinden was, kwam er een tweede dokter de kamer binnen die zei dat er nu wel plek was. Een kwartier later werd er een Picclijn geplaatst, wat echt wel een record-niet-wachttijd was daarvoor.

Het meisje herkende de verpleegkundige die op de radiologie afdeling werkte nog van vorige keer. Ze vroeg haar of het niet toevallig een Australisch accent was wat ze hoorde. Dat was inderdaad zo en na het zetten van de Picclijn praatten ze een heel kwartier tot de rolstoel-duw-mensen eraan kwamen. Het meisje vond het heel gezellig en ook heel leuk om te horen dat de verpleegkundige ook uit Australie was gekomen voor de liefde. Die liefde bleek ook nog eens de dokter te zijn die net de 40 cm lange lijn in het meisje haar arm had geduwd. Maar dat had hij heel goed gedaan dus toen hij er na een tijdje bij kwam staan werd het alleen maar gezelliger. Zij waren ook verloofd en hadden Thailand ook maar als in-het-midden-trouwen locatie uitgekozen. Het meisje vindt het nog steeds jammer dat ze in de exit transport chaos geen telefoonnummers hebben uitgewisseld om dit alles eens samen voor te gaan bereiden. Maar is ook wel blij dat ze er niet om vroeg want ze begrijpt dat dat ook een beetje creepy over had kunnen komen.

Toen begon ze die avond vast een pillenkuur waar ze altijd best wel misselijk van wordt, en was de volgende middag het opbouwschema klaar voor het infuus spul. Eerst werd ze weer heel allergisch voor de extra antibiotica, kon ze helemaal niet slapen en was ze een paar dagen een beetje suf en misschien ook een beetje manisch van gedrag. Gelukkig kwam er wel weer veel leuk bezoek en was haar vriendje er elke keer als hij tijd had. Toen werd er een nieuwe goede Pred spiegel gemixt met antihistamine waardoor alle irritatie een stukje minder werd. Ook kon ze weer normaal nadenken en dat was fijn. Alleen verveelde ze zich daardoor opeens heel erg en raakte ze een beetje gefrustreerd dat er niet spontaan een man of vrouw in witte jas langs kwam met een papiertje waarop ‘ONTSLAG’ stond.

Dus daar was ze vandaag op aan het wachten. Eigenlijk moest ze elk half uur opnieuw plassen en wilde ze heel graag naar beneden gaan voor een koffie. Maar dat durfde ze allemaal bijna niet te doen want het belangrijkste was dat ze er was als de witte jassen toevallig langs renden, zodat ze hun kon vertellen dat ze nu wel weer naar huis kon gaan. Ze hoest nog wel veel en is ook nog wel heel moe en moet nog een paar weken kuren, maar daar is ze thuis net zo goed in als in het ziekenhuis. Dus. Toen kwamen er opeens twee dokters achter elkaar de kamer binnen en die beloofden het meisje dat ze het ontslag vandaag in gang gingen zetten. Dat betekent dat het ergens vanaf morgen tot en met vrijdag geregeld kan zijn. Het meisje is blij! En doet nu eindelijk haar schoenen aan om even uit haar kamer te kunnen ontsnappen.