Een Nederlands hondje adopteren

Ergens tussen Plog 1 en Plog 2 trok het beest afgelopen mei bij ons in. Waar was ze daarvoor dan? In een Utrechts asiel. Nu schrijf ik deze blog met het warme beesten lijfje op mijn voeten en ik zou niet meer zonder kunnen. Geïnspireerd door de al lang verstreken dierendag (vooruit plannen is nooit mijn sterkste kwaliteit geweest) leg ik hierin het een en ander uit over het adopteren van een Nederlands hondje. Ik laat je zien hoe het bij ons gebeurde.
Hoe verloopt het proces en wat kan je verwachten?

---

Vriend en ik wilden al lang een hondje adopteren, en wanneer ik aan een asiel dacht, zag ik het asiel voor me waar ik meer dan 15 jaar geleden ben geweest. We liepen langs hokken vol blaffende en miauwende beestjes. Het stonk, het was luid, en het was overweldigend. Toen onze zoektocht naar een hondje begon rond april dit jaar, dachten vriend en ik allebei dat we zulke scenario’s tegen zouden komen. Niets bleek minder waar!

De hele methode is gemoderniseerd met de kwaliteit van het leven van het beestje op de eerste plek. In plaats van dat je langs alle dieren loopt en ze daarmee opfokt, kies je nu vanaf papier of website in welke je geïnteresseerd bent. Pas dan wordt alleen dat ene beestje naar jou toe gebracht in een aparte kamer, zodat je er kennis mee kan maken in een rustige omgeving. Super goed! Het zorgde er in de eerste instantie wel voor dat we bang waren dat het op die manier lastiger zou zijn een connectie te vinden met het juiste hondje. Face to face lijkt het makkelijker om te weten wat een match kan zijn. Aan de andere kant is dit een eerlijkere en meer doordachte manier. Je mòèt wel de tijd nemen om vooraf alles over het beestje te lezen, en valt dus minder snel voor alleen een schattig uiterlijk.

Het volgende wat ons verbaasde is hoe weinig honden er te vinden zijn in Nederlandse asielen! We dachten dat er per asiel makkelijk tientallen zouden zijn, maar in de realiteit bleek het aantal ergens tussen de drie en vijftien te liggen. Nog meer goed nieuws dus! Blijkbaar gaan we hier heel verstandig en lief om met huisdieren – uitzonderingen daar gelaten. Het is ook goed mogelijk om een hond vanuit het buitenland hier naar toe te halen. In landen als Griekenland, Portugal of Rusland zijn de asielen helaas vaak nog overvol. Het grootste deel van het lang-zittende aantal asielhonden hier in Nederland, zijn de typische probleem-imago honden. Verdrietig genoeg is het voor hun duidelijk echt het lastigst om een nieuw thuis te vinden. Hondjes zoals onze Boomer zijn er vaak niet langer dan een maand.

Wij zagen Boomer voor het eerst op de website van het asiel. Ik was dagenlang het internet aan het afspeuren en toen ik haar profiel tegen kwam wist ik heel cliché, dat dat ons hondje zou worden. De eerst volgende vrije dag stapten we in de auto en mochten we haar ontmoeten. Wàt een schattig beestje. We mochten even met haar naar buiten, waarbij er een begeleider meeging om te kijken hoe het ging. Voor die ontmoeting moesten we ook door een intake gesprek heen, wat inhoudt dat iemand van het asiel (veel) vragen stelt over je levensstijl, je verwachtingen van een hond, eerdere ervaringen, etc. Hoe duidelijk de match vervolgens ook is, je mag je hondje niet meteen mee naar huis nemen. Niet bij de dierenasielen die aangesloten zijn bij de Dierenbescherming in elk geval, en in Nederland zijn de meeste dat. Eerst worden er een paar dagen of weken, afhankelijk van de populariteit van het beestje, potentiële nieuwe baasjes verzameld. Het asiel kiest dan welk huishouden het best bij het betreffende beestje past.

Bij Boomer waren wij dat! Wat was ik ontzettend blij! Wel moesten we nog een kleine twee weken wachten met ophalen, want ze had een oorontsteking die eerst helemaal opgelost moest zijn. Over het algemeen geven ze hun honden (en andere beesten) pas weg als alle tijdelijke gezondheidsklachten weer weg zijn. Qua kosten rekenen de meeste asielen rond de 150 euro voor het meenemen van een hond. Alle inentingen en eventuele dierenarts kosten komen daar verder niet meer boven op. Ook moet je natuurlijk denken aan een riem, halsband, mand, dekentje(s), voer, hondenbelasting en speelgoedjes. En goede wandelschoenen voor jezelf ;)

Je moet er rekening mee houden dat je van een hondje uit het asiel vaak lang niet alles weet. Sommige dingen leer je in de eerste paar weken na de adoptie, zoals oude gewoontes, karakter trekjes of angsten. Andere dingen kom je nooit te weten, zoals hoe het leven van je beestje eruit zag voordat hij of zij naar jou toe verhuisde. Soms heb je het geluk dat het wèl bekend is, en dat het asiel er alles over kan en mag vertellen. Maar in ons geval is het enige wat we hoorden dat het asielverblijf niet aan de hond lag, maar aan het vorige baasje. Dat kan veel verschillende dingen betekenen! En af en toe zou het best handig zijn om daar wat meer vanaf te weten, zodat bepaald gedrag misschien beter te verklaren zou zijn.

Ondertussen kennen we Boomer heel goed en heeft zij haar draai hier gevonden. Ze heeft leren zwemmen, leren spelen met de bal en andere speelgoedjes, ze gaat mee op boottochtjes, en ik doe ondertussen heel hard mijn best om alle social media er niet mee vol te spammen. Na in de eerste week wat wangedrag van Boomer meegemaakt te hebben naar vreemden, hebben we geen seconde spijt gehad van haar adoptie! En hoe fijn is het om te weten dat je een beestje een tweede (of misschien wel derde of vierde) kans kan geven?