gangster town!

Eindelijk weer een leuke rijles gehad waarin alles beter ging! Ik denk dat dit grotendeels komt omdat ik vorige keer(en) zo super gefrustreerd was geworden over foutjes die ik herhaalde, en mijn rij instructeur en mijn rijschool, dat ik nu zoiets had van – freaking nailing it!! – en dat is dus een beetje gelukt. Daarna eindelijk weer eens tijd gehad om boodschappen te doen dus nou hoef ik niet meer oude taaie broodrestjes te eten (ja echt zo was het gesteld hier). Aan het eind van deze middag ga ik met een meisje van Summerbabe wat drinken, zo leuk dat je overal contacten blijft houden uit allerlei hoeken :) En vanavond babysitten. Gisteravond naar Ann geweest in het ondertussen vrij bekende Alphen a/d Rijn. Eerst uit eten geweest, hadden allebei zo zin in satxc3xa9 dus dat was het uiteraard geworden, in het erg gezellige cafe/restaurant/uitgaansdinges De Hens, ook haar moeder en vriend waren daar met nog een hoop anderen dus daar ook wat mee gedronken. Al snel kwam Eef erbij en na wat getut (ann had het initiatief genomen om mijn haar te stijlen.. toch ook eens zo een tang kopen!? En ik heb haar hoofd niet eens verbrand toen ik haar wat hielp bij haar eigen haar, woeh) zijn we weer terug gegaan naar hetzelfde cafxc3xa9 waar het nog steeds heel gezellig was maar rond 1 uur zijn we naar Amsterdamned gegaan. Een groot danscafxc3xa9 achtig iets. Hebben echt heerlijk gedansd (of t? ik weet het nooit meer – zoals wel duidelijk is vaak geloof ik) en ik was ein-du-luk eens niet heel erg moe aan het eind van de dag, want dat heb ik nu met die nog-steeds-griepige-longetjes wel erg, super vervelend. Maar het ging helemaal lekker tot 3 uur, toen we verstandig besloten om naar huis te gaan en om te vallen in bed (vooral gezien de rijles die ik de volgende ochtend dus vandaag had, en trouwens ook het plan van ann om te sporten, wat altijd een beetje lastiger gaat met een enorme kater).



De zwoelheid spatte van Ann af, halverwege de avond…

Gisterochtend was de controle in het AMC. Gelukkig was dokter W. ook vergeten dat ik eigenlijk 2 weken eerder sputum had moeten inleveren zodat we nu een uitslag zouden hebben; dat scheelde weer een irritatie-moment. Longfunctie was precies hetzelfde als vorige keer, of misschien 1% minder namelijk nu 45% (fev1). Ik was allang blij dat ik dat kon blazen want heb superlast van kriebel als ik uitadem/blaas dus na 3kwart van de harde uitblaas keren liet ik de hele longfunctie-afdeling geloven dat ik ter plekke aan het stikken was (*blaaaaaaas* *HOEST!HOEST!* ‘wil je wat water?’ ‘Nee dankje’ ‘okee, doen we het nog een keer..’ *blaaaaaaaaaaas* *HOESTHOESTHOEST!* ‘echt geen wa..’ ‘NE-HOESTHOEST-EE!’), maar tot ieders verbazing liep ik na afloop vrolijk door naar de andere kant van het gebouw. Een sterk ras, die CF-ers.

Met dr. W. gewoon wat gebabbeld over hoe het ging, en verteld dat ik naar Australie ging natuurlijk. De armen van mvr. de dokter gingen over elkaar, de stoel werd naar achter geschoven en de vraag werd gesteld – ‘en hoe heb je je dit keer.. ‘voorbereid’ sarah?’ – Dus ik was trots om te kunnen zeggen dat mijn ziektekosten verzekering iig gebeld en geregeld was. Vervolgens werd ik doorgestuurd naar de verpleegkundige daar, die nogmaals een Engelse brief met al mijn medicijnen voor me heeft gemaakt en recepten voor iig een half jaar heeft meegegeven en ook heel veel lege AMC-enveloppen (‘dat ziet er professioneel uit, voor als je eens met een ziekenhuis daar moet communiceren. En anders deel je ze uit’ ah..). Dr. W. had me trouwens ook nog wat uitgelegd over het eventueel nieuwe medicijn waar zo een aandacht aan besteed wordt door iedereen en alles. Dus dat snap ik nu wat beter dan toen ik wijs probeerde te worden uit al die zwaar-lastige engels/amerikaanse artikelen op internet. Ze zei dat het zoiezo nog 3 of 4 jaar duurt voordat het gebruikt zou mogen en kunnen worden, en ook dat je niet kan weten of het allemaal doorgaat, want wie weet wat voor bijwerkingen etc. er nog gevonden worden, maar ook dat het er veelbelovend uitziet. Dit medicijn zou met een wat langere uitleg erbij, uiteindelijk het slijm van CF-ers dunner kunnen maken, wat natuurlijk eigenlijk de oorzaak is van alle infecties en problemen.

Toen ik terugliep van het AMC naar de metro, gebeurde er iets wat ik de nacht daarvoor op tv had gezien in een Amerikaans trauma-team programma met veel bloed en gekrijs erin. Namelijk – iemand werd neergeschoten op 10 meter afstand van mij!!?! Godzijdank was ie niet dood want hij was weggesprongen en daardoor in zijn been geraakt. Bloed was er wel. Ik wist eerst helemaal niet of het echt was of niet, want ik had de knal van een echt pistool veel voller of harder verwacht, en de man die geraakt was gilde een hoog vrouwe-gilletje, van maar 1 seconde lang. Er waren maar 7 andere mensen op dat straatje/pleintje achtig iets op dat moment, plus de man die had geschoten en meteen wegrende richting AMC achtige kant, en een man die geloof ik bij de neergeschoten man hoorde en iets overnam van hem, en vervolgens ook keihard wegrende, richting de metro. Alle drie hadden ze een echte gangster look en dat maakte het ook wat echter. Ik dacht hoe dan ook, niet gaan rennen! Als het echt is gaat dat de aandacht naar je trekken ofzo en als het nep is ben je een loser haha. Dus na de misschien 2 seconde stilstaan om te kijken wat er nou gebeurde ben ik met bonkend hart verder richting metro gaan lopen, denkend ‘oh shit ben ik de enige die nou hier loopt? Is de man met het pistool wel echt weg? Was het zoiezo wel echt of ben ik een panische drukmaakster? Had niemand anders er ook een mee zodat ze nu nog meer gaan schieten? Doe ik iets doms nu?’ enz. Op een gegeven moment was het meisje wat iets eerder voor me had gelopen, zowat in mijn zij met me mee aan het lopen. Ik denk dat ze van mijn leeftijd was en toen we 15 meter verder waren gekomen vroeg ik haar of het nou echt was of niet en begon zij ook opeens te praten en te vragen. We zijn daar nog even blijven staan en toen omgedraaid om te kijken wat en hoe. De man die was geraakt had eerder nog een paar stappen gezet maar lag nu op de grond, met een dramatisch bloedspoortje erbij. Niemand deed wat! Ook waren er maar zo weinig mensen, maar niemand durfde daarvan naar hem toe te gaan en zelf zei of deed hij ook niets. Hij lag daar maar om zich heen te kijken, gefrustreerd vooral en je zag ook dat ie pijn had, maar hij maakte helemaal geen geluid. Pas na 2 minuten ofzo liep er een dokter die langsliep (want het was echt aan het begin van dat loop-tunneltje van het AMC dus genoeg dokters en studenten) naar hem toe, en durfden 2 andere studenten ook bij hem neer te knielen en kijken wat ie had. Het meisje en ik zijn uiteindelijk maar doorgelopen en gewoon de metro genomen, maar watje of niet; ik was de hele metro rit en nog wat langer helemaal misselijk..