Huis & Tuin

Muizen

Getekende huismuis

Al toen we de eerste verhuisdozen hier naar binnen droegen waren hun lichte pootjes in de muren te horen. ‘s Nachts kwam het voor dat er geknabbeld werd, precies boven het bed. En rond schemertijd bewoog zich een kudde van de achterkant naar de voorkant van het huis, duidelijk hoorbaar over het plafond. De huisbaas was geïnformeerd en stuurde een raar mannetje langs die met een zaklamp op een stokje constateerde dat er geen muis te vinden was. We vonden het goed. Echt vervelend was het niet. Ze lieten zich nooit zien en het werden onzichtbare, zelfs gewaardeerde huisgenoten.

Tot er op een dag een muisje wegschoot vanaf het fornuis. Onze stille afspraak was verbroken; de muis was klaar voor nieuw avontuur. Avontuur waar wij weinig behoefte aan hadden. Maar het was er maar eentje, en hij had zo een schattige grote ronde oortjes. Die konden we steeds beter bekijken toen hij ook regelmatig van achter de televisie wegschoot. Giechelend accepteerden we hem als onze nieuwe zichtbare medebewoner. Wat kon het nou echt kwaad?

Weken ging het goed. We bouwden een mooie band op met het grijze beestje. Maar toen liep het uit de hand. Opeens waren ze overal, de hele tijd. De schattige regel dat ze er alleen ‘s avonds waren werd niet meer gerespecteerd, en voor het eerst vonden we kapot geknaagde voedsel verpakkingen. Schoten ze eerst nog weg als ze doorhadden dat we in dezelfde kamer zaten, zo staarden ze ons nu aan, de hebzucht duidelijk te zien in hun oogjes. De keuken werd overgenomen, de huiskamer ook, en ik schrok ‘s nachts wakker omdat ook de slaapkamer was ontdekt. Geen eten was meer veilig en geen hondenbrok kon worden achtergelaten.

Zo ging het niet meer. We moesten actie gaan ondernemen tegen onze vriendjes, die ik met steeds grotere moeite nog liefdevol kon bekijken. De afwas moet me-teen worden gedaan; elk mes, bord of glas wordt onmiddellijk na gebruik weer schoongemaakt. De prullenbak zal nooit en te nimmer meer per ongeluk niet goed worden gesloten, en al ons eten bevindt zich ondertussen in afgesloten plastic boxen. De warme gevoelens die ik ooit koesterde voor deze diertjes heeft plaats gemaakt voor dodelijke frustratie. Dodelijk ja, want al was ons eerste idee om ze stuk voor stuk met een muis vriendelijke val naar het park te brengen; ik wil nu gewoon dat ze verdwijnen. Hoe maakt me niet meer zoveel uit. Ik ben toe aan een schijt- en pisvrij huis. ik wil weer slapen zonder bang te zijn voor muizen in mijn bed. En ik wil mijn afwas weer torenhoog kunnen laten groeien. Genoeg is genoeg.

Terwijl wij ons bogen over het dilemma van vangen en vrijlaten of vergiftigen, moeten de muizen deze verschuiving in onze houding hebben aangevoeld. Ze krabbelen terug. Ze zijn weer voorzichtiger. Ik hoor ze alleen nog maar ‘s nachts. Kan het zo simpel zijn dat alleen de plastic boxen dit hebben opgelost? Hebben ze een ander huis gevonden met leukere mensen erin? Of zijn ze een plan aan het bekokstoven, over hoe ze ons straks twee keer zo hard terug kunnen pakken? Ik durf het nog niet met zekerheid te zeggen. Maar ik ben er klaar voor, muis. Wat er ook gebeuren gaat, ik ben er klaar voor.

2 Comments

  • Reply
    Ester
    16/11/2015 at 3:09 pm

    Wat een brutale beestjes zijn het ook :-) De beste oplossing is geloof ik nog steeds nergens voedsel rond laten slingeren, door karton en plastic eten ze zich gewoon heen. Als er niets te eten is vinden ze wel wat beters bij de buren ;-)

  • Reply
    Ysanne
    16/11/2015 at 9:54 pm

    Haha oh god muizen, wij hadden ze ook in ons studentenhuis. Vreselijk vond ik het. Nu maak ik mezelf wijs dat we ze niet meer hebben in dit huis (maar mijn onderbewuste weet wel beter!).

  • Leave a Reply