Inspiratie

Park verhalen – Een rood met witte stippeltjes jurk

Park verhalen, rood met witte stippeltjes jurk

“Het is niet dat ik u niet geloof. Het is meer dat ik niet voluit durf te zeggen dat we als eigen persoon of ziel doorgaan met bestaan als we dood zijn. Misschien is het zo. Maar hoe weten we dat zeker? Hoe is dat bewezen?” Ik voel me een over-rationele Show Me The Proof roeptoeter wanneer ik mezelf dit hoor zeggen. Maar ik meen het wel.

“Wat ik maar bedoel,” zegt ze bedachtzaam terug, “is dat je eerder nieuwsgierig dan angstig moet zijn.”
Ik ben opgelucht dat ze tot een conclusie is gekomen. We naderen het pad en ik wil niet weer stil met haar komen te staan. Bovendien ben ik het op dit punt roerend met haar eens.
“Angstig ben ik niet.”

Ze bekijkt me even voordat ze opeens iets over mijzelf vraagt.
“Dus je hebt… je hebt, veel last met ademen. Soms?”
“Ja.” Antwoord ik, maar ze blijft afwachtend kijken en ik voel me schuldig. “Onder andere”, voeg ik er met een glimlach aan toe.
“En je zal nooit dik worden.” Er gaat een vlaag van verrassing door me heen. Deze vrouw blijkt ondanks haar wel-zestig-jaar-oud-geworden-vriend zowaar echt een beetje te weten wat Cystic Fibrosis inhoudt. Ik grinnik. “Nee. Ik heb sondevoeding zodat ik niet te dun word.” “Oh ja.”

We lijnen de honden aan en ik zeg nog eens dat ik snel naar de stad moet voordat ik te laat ben. Het is een soort van waar, alleen laat ik het iets dringender klinken dan hoe het echt is. Ze neemt nog een korte denk pauze en zegt dan, “Ik hoop voor jou dat je kan leven hoe je wil, en dat je heel oud mag worden.”

Als die laatste zin mijn hoofd binnendringt begrijp ik opeens dat ze, naast de behoefte om tegen wie dan ook te praten, deze hele levensfilosofie aan me heeft verteld voor míj. Omdat ik tussen neus en lippen had gemeld dat ik ziek was toen ze het over te dure medicatie had.

Ze staat recht voor me. Ik kijk naar haar rood met witte stippeltjes jurk, en hoe die beweegt in de wind. De panty die ze aanheeft. Haar geverfde haar. De rimpels in haar gezicht. Het aantal stoppeltjes op haar kin, zoals sommige oudere vrouwen die wel eens hebben. Het zwarte lijntje make up boven haar ogen, met daaronder haar blik, strak op mij gericht. Ik wil eigenlijk een film van haar maken. Heb een heel bewust idee van hoe dit moment eruit ziet. Is het niet bijzonder hoe iedereen zijn of haar eigen leven en verhaal heeft, en dat je daar soms zomaar een stukje van mag meekrijgen? Ik denk er even over om te vragen of ik dan in elk geval een foto mag maken, maar dat is raar en ‘ik heb haast’.

Dus ik steek slechts mijn arm uit, knijp zacht in de vrouw’s schouder en zeg dat het fijn was om haar te ontmoeten. En bedankt voor het gesprek. Er verschijnt een onverwachts snelle lach op haar gezicht en ze roept “Ja!”. Als ik weg loop draai ik me nog even om. Haar aandacht is alweer gericht op haar tweejarige hond. De hond uit een armer buitenland, vol energie, die haar helpt om niet alleen maar voor de TV te zitten. En om gesprekjes aan te knopen met allerlei mensen. Zoals eerder al benoemd.

4 Comments

  • Reply
    Leoni
    21/09/2017 at 6:00 pm

    Ik krijg een glimlach op mijn gezicht van dit blogje! 😊😘

    • Reply
      Sarah Smit
      22/09/2017 at 11:23 am

      Ik krijg een glimlach van jouw comment :)

  • Reply
    Annelies
    22/09/2017 at 9:14 am

    Wat een onwijs lief gesprekje en zo lief beschreven ook. Ik hou ervan.

    • Reply
      Sarah Smit
      22/09/2017 at 11:24 am

      Wat leuk om te lezen Annelies :D Xx!

    Leave a Reply