Cystic Fibrosis

To blog or not to blog, en hoe open en eerlijk dan?

To blog or not to blogHi folks! Het is hier even wat stiller geweest! Waarom? Geen duidelijke reden eigenlijk, maar tegelijkertijd wel een paar verklaringen. Ik heb het wat drukker gehad vooral. Leuk! Daarnaast was mijn hoofd wat voller. Minder leuk. En bovendien ben ik nu hartstikke verkouden en duf. Stom. Een goed moment om gewoon eens een ouderwets en eerlijk bijpraat blogje te plaatsen, me dunkt.

Ik lig nu dus al drie dagen voor pampus rond het huis, voornamelijk op de bank en in bed. Op beide locaties met dekbed, beest en Netflix. Ik leg altijd boeken klaar voor dit soort dagen maar daar wil mijn brein niet echt aan om de een of andere reden. Wat ik ook al zei in mijn tweede Weekvlog; je zou denken dat je heel veel kan doen met zoveel ziekte tijd, maar dat valt dus vies tegen. De efficiëntie meter gaat op nul. Oh wacht, gister was ik wel eventjes naar de Ikea met Vriend! Maar na de bovenverdieping gezien te hebben klom ik op de begane grond in een winkelwagentje omdat ik het lopen niet meer trok. Hashtag vriendhadheusgeengelijktoenhijrolstoelgebruikvoorsteldeaanhetbegin.

Naast drukte en sufheid had ik dus ook een wat voller hoofd. Dat gebeurt iedereen natuurlijk wel eens. Misschien net wat sneller met het hebben van een chronische ziekte, ik weet het niet. Er zijn mensen die dan juist heel veel op social media gaan plaatsen om het op die manier duidelijk te krijgen voor hunzelf, of steun te ontvangen, en er zijn mensen die dan juist wat stiller blijven. Je hebt misschien al door waaronder ik val? Nu klinkt dit alsof er allemaal vreselijke dingen zijn gebeurd en dat is helemaal niet zo. Het is meer dat ik (voor de triljoenste keer) nadenk over wat ik in mijn situatie met mijn leven moet en vooral kan doen. Nadenk of de keuzes die ik maak wel de juiste en leukste en beste en spannendste zijn, het gevoel heb dat er toch meer moet zijn wat ik eruit kan halen… en of ik de tijd die ik in dit blog steek niet anders moet gebruiken.

To blog or not to blog

To blog or not to blog, en hoe open en eerlijk dan?

Er gaat best wat aandacht en energie zitten in de stukjes die ik hier plaats, zeker als je jezelf vertelt dat het er eigenlijk minstens drie per week moeten zijn. Als je kijkt naar mijn totale hoeveelheid (weinigheid?) dagelijkse energie gaat er een redelijke portie naar dit blog toe als ik het doe zoals ik het graag zou willen. Aan de ene kant is dat heel erg fijn want als ik me nutteloos en carrière-loos voel is dit het beste alternatief wat er is. Ik kan metèèn iets doen aan die gevoelens door aan dit stukje internet te gaan werken. Maar tegelijkertijd vraag ik me dus wel eens af of ik die energie niet alsnog beter kan stoppen in nog een boswandeling, een roadtrip, wat extra uren met vriendinnen of, in weken zoals deze, het vinden van dat ene watertochmoetzijn wat mijn leven eindelijk weer heel levendig en minder ziekig gaat maken.

Ook heb ik het altijd al lastig gevonden om te bedenken wat ik hier precies vertel. Op dit blog praat ik vooral over oppervlakkige zaken, of de zwaardere dingen die ik zelf al een beetje snap en verwerkt heb. Het is de reden waarom ik bijvoorbeeld altijd pas achteraf over een nieuwe ervaring van mijn Cystic Fibrosis Wereld vertel, of, als het niet door drukte komt, af en toe zomaar een week (of twee) stil ben. Omdat ik zelf nog niet weet wat ik over bepaalde dingen moet denken of voelen. Ik schrijf dan vaak wel voor mezelf wat op, soms met de bedoeling om dat hier te plaatsen, maar ben er dan nog niet klaar voor om dat ook echt te doen en vaak halen die stukjes mijn blog nooit omdat ik achteraf denk dat ze veel te serieus zijn. Ik vind het niet fijn als mensen zich zorgen moeten maken om mij, ik wil zelf geen tijd verspillen aan het zorgen moeten maken om mezelf, ik wil eigenlijk gewoon helemaal niet ziek zijn en met dit soort dingen bezig moeten zijn, verrassend als dat is.

To blog or not to blog

Stappen zetten in Cystic Fibrosis

Rationeel gezien is er niets gebeurd. Ik vind het daarom ook vrij irritant dat mijn hoofd er zo mee aan de gang is gegaan. We zijn naar Groningen gereden om zo een veertig minuten met een man te praten en dat was dat. Een heel begripvolle, grappige, ervaren en slimme man zelfs, dus we liepen hartstikke vrolijk het ziekenhuis uit. Waarom helemaal in Groningen though? Omdat daar het transplantatie centrum zit waar het AMC het liefst mee samenwerkt. Al jaren werd er gesuggereerd dat het slim zou zijn als ik daar eens zou gaan praten. Niet omdat er nu accuut iets nodig is, maar gewoon ter voorbereiding. De eerste keer dat dit zo een drie jaar geleden tijdens een heftige ziekenhuisopname uit het niets aan me werd verteld schrok ik daar heel erg van. Ondertussen ben ik aan het idee gewend en vond ik het bijna gezeur worden dat mijn team het elke keer weer omhoog bracht. Ik ben toch nog veel te gezond voor een longtransplantatie?

Dat klopt, ik ben nog Te Goed, zolang het ‘goed’ met me gaat, zolang ik op mijn gemiddelde blijf hangen. Maar bij elke ziekenhuisopname of onverwachtse exacerbatie is iedereen bang dat dit misschien wel DE keer is die permanente achteruitgang betekent. Gelukkig is dit de laatste drie jaar hartstikke meegevallen en klim ik ondanks vervelende gebeurtenissen elke keer terug naar ongeveer het niveau waar ik vandaag kwam. Toch dacht ik tijdens mijn laatste ziekenhuis avontuur, ‘wat nou als dit die keer is?’. Ik ging weer door wat nieuws heen, het duurde lang voordat ik iets merkte van herstel en het eerste wat de arts op de spoedeisende hulp tegen me zei was dat hij had begrepen dat we het al over longtransplantatie gehad hadden. Ga toch weg! Dacht ik eerst. Maar bij het polibezoek een maand later luisterde ik wederom naar de vraag om asjeblieft in Groningen te gaan kijken en dacht ik what the heck, waarom ook niet.

To blog or not to blog

Zo geschiedde. Uit het gesprek bleek dat we inderdaad nog niets gaan doen. We gaan nog geen stappen zetten en ik heb vrijwel geen extra informatie gekregen. Juist omdat de arts begreep dat ik (en Vriend ook) het soort persoon ben die er niet al midden in wil zitten als het nog niet hoeft. Mijn laatste longfunctie blies ik op 37% (zie je ook eens een cijfertje hierbij) en dat is niet ver van wat het de afgelopen paar jaar is geweest dus ik ben stabiel(-ish). Bovendien loop ik nog kilometers ver op een goede dag. Fijn, eindelijk die bevestiging. En tegelijkertijd spookt de vraag rond in mijn hoofd, deels naar aanleiding van de info die we wel ontvingen: hoe erg moet het wel niet worden voordat ik dit proces wèl inga?

Combineer dit met AL die g*dvergeten discussies rond de goedkeuring van het wetsvoorstel over donorregistratie wat in diezelfde tijd gebeurde, en het resultaat was een compleet verwarde Saar. Ik heb heel lang geroepen dat ik geen longtransplantatie zou willen als het moment daar was, maar de laatste jaren ben ik van gedachte veranderd omdat ik door wil leven als ik het zelf eigenlijk niet meer kan. Misschien en hopelijk zelfs met veel meer kwaliteit dan wat ik de afgelopen jaren heb gekend. Maar na het Groningse bezoek, zoveel haat van zoveel mensen richting orgaandonatie, mijn eigen hoop en wensen voor dit leven, wist ik echt even niet meer wat ik er zelf van moest vinden. Moet ik eigenlijk wel iemand anders’ organen in mijn lijf laten plaatsen? Wat geeft mij het recht om door te leven als iemand anders is overleden? Wil ik daarvoor lobby-en? Moet ik niet gewoon dood gaan ‘als het mijn tijd is’? Wil ik mijn lijf en hoofd en de mensen om mij heen deze risicovolle operatie aandoen? Hoe ga ik de wachttijd doorkomen? Wanneer weet je dat het tijd is om op De Lijst te gaan staan? Wat ga/moet ik doen met de tijd die ik daarvoor nog heb? En hoe lang is dat? En nog Zo Veel Meer…

To blog or not to blog

Ondertussen is de storm in mijn hoofd weer wat gaan liggen. Vandaar dat ik er nu dus over schrijf, dat snap je ;) Ik voel me mentaal weer wat sterker en heb mijn eigen gedachtes weer wat beter uitgestippeld. Ik ben vooral heel blij dat ik hier nu nog niet mee door hoef te gaan en hoop dat ook nog lang niet te moeten doen. Ik vind het nog steeds moeilijk dat ik maar zo weinig kan van wat voor zoveel leeftijdsgenoten de normaalste zaak van de wereld is. Maar ik ben blij dat ik heb ik wat ik heb en kan wat ik kan.

Oh lordy, ik vreesde al dat dit niet het kortste verhaaltje zou worden. Well done als je helemaal tot hier bent gekomen! Een heel serieus boekwerk, maar het nam tè veel plek in van mijn denken om hier niet te noemen. Ik kan alleen maar leuk bloggen als ik ook dit soort dingen af en toe deel. Vanaf nu eh, weet ik nog steeds niet wanneer ik weer een volgend blogje plaats en waar die over gaat, maar dat zien we dan wel weer, right? Cliffhangerrrr…! ^_^

To blog or not to blog

(Alles foto’s van deze blogpost komen van unsplash.com. Gewoon, omdat ze mooi zijn.)

27 Comments

  • Reply
    Lien
    23/10/2016 at 3:12 pm

    Mocht ik vroegtijdig overlijden, dan zou ik heel erg blij zijn als iemand zoals jij door zou kunnen leven met mijn longen. Dat is nu juist het prachtige van het donorschap en precies de reden dat ik vanaf mijn 10de een donorcodicil bij me draag :)

    • Reply
      Sarah Smit
      24/10/2016 at 12:07 pm

      Dat raakt me echt, Lien! Dankjewel voor je lieve woorden!

  • Reply
    itty frankema
    23/10/2016 at 3:22 pm

    Lieve Saartje….wat een ontroerend oprechte openheid!
    xxx

  • Reply
    Pumba
    23/10/2016 at 4:17 pm

    Tranen in mn ogen Saar.. geen wonder dat je verward bent. Laat het me altijd weten als ik iets voor je kan doen, ik ben er, al lijk ik misschien wat verder weg xxx

    • Reply
      Sarah Smit
      24/10/2016 at 12:09 pm

      Ik weet je te vinden Timon, you know I’m your biggest stalker ^_^ Dikke kus en knuffel en LOVEHEART for life

  • Reply
    Jolanda
    23/10/2016 at 4:23 pm

    Ik ben helemaal beduusd.

  • Reply
    Bowe
    23/10/2016 at 4:26 pm

    Lieve Saar,

    “TO BLOG OR NOT TO BLOG”? Laten we hopen dat dat een retorische vraag is, want na t lezen van dit verhaal moet je wel compleet debiel zijn om er mee op te houden. Waarschijnlijk zeg ik dit ook omdat ik ontzettend veel waarde hecht aan je blogs. Er zijn maar heel weinig mensen die zo oprecht, zuiver en eerlijk zijn als jij, en via je site krijg ik zelfs vanaf hier (wijst naar random plek in Duitsland want mijn topografie is behoorlijk matig) mee wat je bezighoudt.

    “Books are a uniquely portable magic.”

    Dit geldt natuurlijk niet alleen voor boeken, het werkt net zo goed bij blogs, plogs, vlogs en dogs. Zodra ik na een lange week vol op een zondagmiddag je blog bezoek ga ik even Saar’s wereld in. Ik zie de wereld even door jou ogen en heb dat al gedaan vanaf je 16e (laten we de paar jaar sabbatical even vergeten?)

    Bij een verhaal zoals vandaag laat je me stil staan bij het leven met CF, de zoektocht naar geluk, de oneerlijkheid van t hebben van een ziekte en de constante strijd met je lichaam. Precies de dingen waar ik zelf ook mee strijdt en die zo ontzettend moeilijk zijn om met anderen te bespreken.

    En deze gevoelens zijn lang niet allemaal vervelend. Ik voel ook trots, motivatie en blijdschap als ik zie met hoeveel wijsheid je de dingen opschrijft. Hoe je door het vertellen van jouw verhaal en strijd met jezelf, mij de kracht en inzichten geeft om dingen een plekje te geven. Dankzij jou kom ik dichterbij m’n eigen gevoelens en daar ben ik je dankbaar voor.

    over (beginnen) met schrijven…

    “You can, you should, and if you’re brave enough to start, you will.”

    Je bent dapper. Omdat je er toch maar elke keer weer voor kiest om de dingen met ons te delen. Om naar jezelf te kijken en je bevindingen met ons te delen. Zonder eigenbelang, zonder oordelen. Altijd eerlijk en zuiver op een manier die me soms tot tranen toe kan ontroeren. Zoals vandaag :-)

    “Writing isn’t about making money, getting famous, getting dates, getting laid, or making friends. In the end, it’s about enriching the lives of those who will read your work, and enriching your own life, as well. It’s about getting up, getting well, and getting over. Getting happy, okay? Getting happy.”

    Ik hoop dat je altijd de kracht en energie blijft vinden om je leven met ons “Constant Readers” te blijven delen. En als de tijd en energie er dan even niet is, voel je vooral niet schuldig naar jezelf of anderen. We gaan nergens heen, er is geen haast. Geniet van je prachtige man en t schattigste hondje ter wereld. Als het ff (of heel lang) kakkie ga into cave modus. Tot dat het weer beter gaat.. Of doe zoals Spinvis t zegt.

    “reis ver, drink wijn, denk na,
    lach hard, duik diep,
    kom terug.”

    Bel/sms/email/postduif de vele mensen die van je houden en je met alles willen en zullen helpen. Omdat je zowel in t echt als via t internet voor vele mensen veel betekent. Vergeet dat niet.

    Maar.. for the love of god.. als je er dan weer klaar voor bent..Blijf Schrijven.

    “Writing is not life, but I think that sometimes it can be a way back to life.”

    Liefs en ik hou van je!

    PS: Alle quotes komen uit “On Writing” van Stephen King. Zoals je weet m’n favoriete schrijver ;-)

    • Reply
      Sarah Smit
      24/10/2016 at 12:10 pm

      Zoveel liefde voor jou en deze reactie <3 Bokkepootjes forever x

  • Reply
    Jeanien
    23/10/2016 at 4:57 pm

    Lieve Saar,
    Ik ben hier even helemaal stil van, prachtig geschreven…
    Tegen het comment van mijn voorganger kan ik niet op en ben het helemaal met hem eens!
    Denk niet dat je snel weer naar Groningen komt, maar geef volgende keer eens een seintje, ik werk in het UMCG :)

    Liefs en een knuffel van mij xxx

    • Reply
      Sarah Smit
      24/10/2016 at 12:11 pm

      Dat is natuurlijk waar ook!! Toen helemaal niet aan gedacht. Een volgende keer zeker wel! Over een paar jaar ofzo ;))) X

  • Reply
    Djuna
    23/10/2016 at 5:49 pm

    Oeh.
    Die komt ff binnen.
    En de comment van Bowe trouwens ook, ;).Hear hear!

    Alles wat je schrijft is zo invoelbaar en herkenbaar, ik denk dat je nog niet half beseft hoeveel je ermee betekent voor anderen. Als ik voor mezelf mag spreken: heel veel! Ik vind het mooi om te lezen dat bepaalde gedachten niet alleen in mijn hoofd leven/ leefden maar blijkbaar ook door jou zo worden beleefd (al gun ik je veel gemakkelijkere dilemma’s, dat voorop gesteld!).
    En tegelijkertijd is het bijzonder en ontroerend dat jouw lezersgroep de kans krijgt met je mee te leven met hopelijk tot gevolg dat je je minder alleen voelt in de Stappen die je Zet.

    Dikste kus!

    • Reply
      Sarah Smit
      24/10/2016 at 12:14 pm

      I’m honoured, Djuun :) Altijd minstens net zoveel aan jouw eigen woorden gehad (en nog steeds), ècht. Alle liefs X

  • Reply
    Mincka
    23/10/2016 at 5:58 pm

    fases en nog meer fases – ze horen bij t leven hé en lang niet makkelijk vaak vind ik. Je hebt me aan t denken gezet met dit blog – dank daarvoor.
    Liefs knuffels en meer

  • Reply
    Zus van
    23/10/2016 at 7:07 pm

    Zo herkenbaar… ga door! ‘Met schrijven maar vooral met vechten!

  • Reply
    Marijke
    23/10/2016 at 9:48 pm

    Lieve sarah!

    Thanks voor het delen van je leven met ons! Je schrijft precies zoals je ‘in het echt bent’ en dat maakt het voor mij zo mooi en inspirerend om te lezen. Ik blijf een grote fan van je! En mijn longen zou je mogen hebben of gaat dit nu te ver haha😝. Liefs

  • Reply
    Kirsten keller
    24/10/2016 at 6:48 am

    Wat een mooie en eerlijke post lief. Je bent een kanjer en je maakt de juiste keuzes. Love you x

  • Reply
    Rick Bloemhard
    24/10/2016 at 6:51 am

    Beautifully written Sarah. Years ago my good friend Anna suddenly became very ill and required an immediate bone marrow transplant. It was a harrowing experience and very touch and go for quite a while, but she survived and then had another 15 years to take in the beauty of this world that we are part and parcel of and during which all of us, her friends and family, got to enjoy the beauty of her continued company. The procedure was a blessing. In her case , of course, it was from a living donor and she got to meet him and had a chance to talk about what it all meant for the both of them. I love Bowe’s answering blog.

    Hugs and kisses,
    Rick

  • Reply
    Denise van Leeuwen
    24/10/2016 at 9:59 am

    Lieve Sarah, wat kan je het allemaal toch mooi omschrijven. Niet bang zijn dat mensen de blogs zielig of saai of te lang vinden. Het is jou verhaal of je nu een “zielige” blog schrijft of leuk. De zielige dingen horen er nu eenmaal bij. Je kan het niet altijd mooier maken dan het is. Alles daat op het internet staat is over het algemeen al een grote leugen. Hou het bij jou zo puur als je bent. Zo blijven jou blogs (in mijn ogen) leuk en inspirerend om te lezen. Net als deze Xx

  • Reply
    Dave van Brakel
    24/10/2016 at 10:30 am

    Fantastisch geschreven Sarah. En een prachtige reactie van Bow ook :)

  • Reply
    Karlijn
    24/10/2016 at 11:15 am

    Hé lieve Sarah, ik sluit me helemaal bij bovenstaande reacties aan, vooral bij die van Bowe. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er nog meer over kan zeggen, dus ctrl-plak alles hierboven maar hier ;) Je weet hoe ik denk over donorschap (ik kan nog steeds boos worden om die ene reactie op fb) en ik kan alleen nog maar zeggen dat ik hoop dat we nog HEEL VEEL EN VAAK koffie (en okee thee) gaan drinken samen. XXXXX

  • Reply
    Claire Boots-van de Groenekan
    24/10/2016 at 11:24 am

    Hoi Sarah,

    Via Desiree las ik toevallig jouw prachtige, mooie en omschreven blog. Dit is echt uit het leven gegrepen en zeer zeker inspirerend voor velen die er mee te maken hebben om het netjes te zeggen. Dat avontuurlijke zit echt in de familie en daarin geef ik je geen ongelijk. Net als je ma zou ik zeggen, ga echt vooral zo door met schrijven. Snap overigens heel goed dat je tante Desiree zoooo dol op je is! En niet alleen zij. Ik wens je heel veel geluk, wijsheid en een prachtleven toe met je liefdevolle gezin, familie en vrienden!!

  • Reply
    Lian Mijnheer
    25/10/2016 at 7:52 pm

    Saar wat een mooie, eerlijke, open blog heb je geschreven! Ik ben al jaren donor en ik zou het geweldig vinden als iemand met mijn organen door zou kunnen leven als ik er zelf niet meer ben.

    Ik snap jouw gedachten gang heel goed, tuurlijk zal je met allerlei vragen zitten dat is ook meer dan logisch. Geef jezelf de tijd en ruimte hier in en laat je vooral niet gek maken! Jij moet doen waar JIJ je goed bij voelt want het is jouw lichaam en jij bent degene die het allemaal moet doorstaan.

    Maar je hoeft niet te denken dat je geen recht hebt op een orgaan, juist zo’n mooi leven als dat van jou moet door kunnen gaan (en natuurlijk vele andere levens) en mensen zoals jij zijn de reden dat ik (en veel andere mensen) donor zijn geworden! Dus dat moet niet de reden zijn om jou te verhouden van een longtransplantatie. Want je bent het zeker waard en mensen zijn niet voor niets donor geworden.

    Nogmaals; het is jouw keuze, jouw leven en jouw lichaam. Geen enkele beslissing is verkeerd en niets is fout.

  • Reply
    Ester
    27/10/2016 at 8:11 am

    Heel dapper dat je je gevoelens zo durft te delen Sarah. En voor mij heel fijn om zo een kijkje te nemen in jouw leven en met welke gedachten je rondloopt. Want ik weet heel goed – of de juiste woorden zijn misschien ik denk het goed te weten, maar ik weet natuurlijk niets – dat het leven met zo’n ziekte niet makkelijk is. Dat je dingen niet kunt doen die anderen wel kunnen of dat dat van je verwacht wordt. Ik vind je een topvrouw dat je hier mee om kunt gaan en ik zie hoeveel plezier je hebt met je lieve hondje en je prachtige vriend.

    En ik sluit mij aan bij al het lieve commentaar – precies om deze reden ben ik orgaandonor geworden. Als ik er morgen om een of andere reden niet meer ben, of een van mijn geliefden, dan hoop ik dat ik er een ander leven mee zou kunnen helpen.

  • Reply
    Lisanne
    04/12/2016 at 9:19 pm

    Wat schrijf je prachtig en oprecht! Ik heb net je blog gevonden en wil het liefst alles in één keer lezen en bekijken. Maar dat zou een beetje too much worden dus ik ga het lekker rustig aan doen ;) Ik ken de “to blog or not to blog” vraag maar al te goed en de balans vinden is soms zo lastig. Maar elke keer als ik dankzij het bloggen door mooie, bijzondere mensen geïnspireerd wordt, valt die vraag ineens weer weg. Bovendien werkt het schrijven zelf inderdaad ook heerlijk therapeutisch. Ik hoop dus stiekem dat je lekker blijft schrijven/vloggen/ploggen, want ik blijf je volgen!

    Liefs, Lisanne (ook een orgaandonor die het helemaal eens is met bovenstaande, hartverwarmende commentaren)

    • Reply
      Sarah Smit
      16/01/2017 at 12:24 pm

      Wat een lieve woorden Lisanne! Herkenbaar inderdaad wat je zegt over het bloggen en geinspireerd worden. Denk ook niet dat ik er ooit volledig mee stop, en ik heb nu langzaam weer meer zin om er meer mee te doen, maar die rustigere fase is wel even goed geweest. Ik heb ook op jouw website gekeken en wat is dat een goed concept! Heel leuk, ik ga je volgen :) xx

  • Reply
    Ellen
    05/01/2017 at 5:29 pm

    Wow, wat een mooi verhaal en heel erg vervelend om te horen dat je op zo’n jonge leeftijd al zo veel problemen met je gezondheid hebt. Ik ben pro-donor codicil en draag zowel de NL’se als de Zweedse mee. Als je in die paar uur dat een dood lijf nog gedegen organen kan geven en iemands leven kan redden of verbeteren ijkt dat voor mij niet eens een keus. M’n vader is ook sinds zijn 15e altijd chronisch long(- en.. -en… -en..) patient geweest en zei altijd ‘het voelt alsof je door een rietje moet ademen’. Hij is uiteindelijk aan de gevolgen van longproblemen overleden en ik hoop echt dat je straks met goede moed het traject in gaat! het zal zwaar zijn en veel wachten en pas na een transplantatie begint het werk pas, maar het is je gegund! Er zijn ook instanties waar je, voordat je evt een transplantatie wil, meerdere maanden word gecoached en getraind. Sommige weken zit je dan intern en dan gaan allerlei doktoren uitdokteren hoe je je longcapaciteit het beste kan vergroten, onder controle kan houden, of tijdens activiteiten kan aanpassen. Ook is dit in voobereiding na een evt transplantatie. Er zit er eentje in roosendaal (kan even niet op de naam komen). Nog een gezond 2017 met minimaal aantal ziekenhuis bezoekjes!

    • Reply
      Sarah Smit
      16/01/2017 at 12:21 pm

      Bedankt voor je uitgebreide reactie Ellen! Wat verdrietig dat je vader aan zijn longproblemen overleden is.. Lief dat je deze tips geeft, ik weet inderdaad dat er dat soort revalidatiecentra zijn. Denk dat het voor mij niet aan de orde is, dat dat aan het verloop van de ziekte en je conditie ligt. Maar ik heb ook hele goede verhalen gehoord van sommige anderen over zulke plekken! Ik wens jou ook nog een heel mooi 2017 xx

    Leave a Reply