Tweehonderdzesentachtig keer

Als je in de stad woont dan heb je over het algemeen geen flauw idee wie je buurtjes zijn. Je komt ze zo af en toe tegen in het trappenhuis, of bij de oud papier bak, en je ziet dezelfde gezichten langs je raam lopen als ze hun hond weer uitlaten. Misschien heeft het er mee te maken dat we/ik nooit ergens langer dan 10 maanden hebben gewoond in ons volwassen leven, maar verder dan een gesprek over het weer, de staat van de buitendeur, of een stroomstoring zijn we nooit gekomen. Behalve in het appartement-in-amsterdam-west tijdperk met de beneden buurman van drie deuren links, waar ik mijn fiets voor parkeerde aan de lantaarnpaal. De eerste keer dat ik dat midden in de nacht deed (en blijkbaar niet goed op de hoeveelheid geluid lette wat mijn ketting en de lantaarnpaal als team produceerden) kwam hij subtiel met een honkbalknuppel in de opening van de deur staan. Toen hij zag dat ik slechts een schattig meisje was, wat moeite had met dr verroeste ketting, wist hij zich geen goede houding te geven en deed ie net alsof ie een luchtje kwam scheppen en een beetje dom voor zich uit ging staren. Hij hield het niet vol, mede door mijn lach uitbarsting, en we hebben een half uur staan praten. Dat ritueel herhaalde zichzelf elke keer als ik na middernacht het ketting gevecht weer aan ging. Zijn we dus toch nog redelijk close geworden.

Maar hier, nu in Haarlem. Ik woon er nu een week of drie en ken al meer buren dan die van alle vorige woonplekken bij elkaar. Allemaal zijn ze nieuwsgierig naar dit gerenoveerde appartement en zijn nieuwe bewoners, en allemaal lopen ze na een eerste gesprekje al uitgebreid zwaaiend langs ons enorme raam aan de voorkant. Het ene uur vind ik het hartstikke gezellig en het volgende uur kan het me vreselijk paranoia laten voelen. Maar tien minuten later vind ik het weer erg interessant allemaal. Het denkpatroon past dus sowieso wel in mijn schizofrene gedachten lijn.

Verder, nieuws in snelle zinnen:

• Shane heeft een nieuwe baan! DE baan! Die hij heel graag wilde en weken op moest wachten. Spik splinter nieuw jacht wat naar verwachting vrij druk gaat zijn maar als thuis haven Cannes heeft (het heeft een thuis haven! Hoera!) en in de Europese winter naar Thailand verhuist voor een aantal maanden.
• Nu dat ie eindelijk antwoord heeft gekregen komt ie komende dinsdag hier heen voor een weekje!
• Dan gaan we muren schilderen, kastjes en stoelen re-stylen, het schuurtje mooi maken en aan onze mega tuin beginnen.
• Gezondheid gaat nog steeds up, up, up! Nu al zeven keer naar fysio geweest in het idyllische Schellingwoude. Deze meneer leert me bewegen zonder erna twee dagen hoofdpijn te hebben, wauw. Rond de verhuizing minder gedaan, en sinds vorige week aan het opbouwen. Langer op de loopband en fiets, en zwaardere gewichten op alle machines en vaker herhalen. Voor het eerst in jaren enthousiast over sporten!!
• Het UWV vindt dat ik een administratie baantje zonder stress moet gaan vinden. Ik vind dat ik een hotel moet managen, van reizen mijn beroep moet maken, of zeer succesvol makelaar moet worden (of beroemd enzo, valt ook nog onder de opties). Nu gaan we op zoek naar een middenweg.

Dus het leven is nog niet vol met zekerheden; er staan nog wat volle dozen in elke kamer, het is nog niet duidelijk op welke manier ik me weer in de maatschappij ga proberen te mengen, en gosh dan heb ik het nog niet gehad over hoe moeilijk het is om een classy kleurenpalet voor het huisje te kiezen. MAAR. Er is ongeveer tweehonderdzesentachtig keer meer zekerheid dan in de afgelopen jaren bij elkaar. Dus ik denk dat dat goed is, voor nu, even.