Het klinkt misschien raar, maar het is elke keer een bitterzoete overgang. Natuurlijk wil je zo snel mogelijk uit dat vieze kamertje van dat medische gebouw verdwijnen. Maar tegelijkertijd verlies je een gevoel van veiligheid eenmaal weer thuis. De regelmaat van het eten wat klaar staat, hoe weinig zin je er ook in hebt maar juist daarom goed dat het maar blijft komen. De geforceerde fysio ophoest sessies, die zeker in momenten van extra ziekte zo stom maar ook zo belangrijk zijn. Alle specialisten en luisterende oren die meteen naast je te vinden zijn als er opeens iets minder goed gaat. Opeens alle ‘normale’ dingen weer zelf doen, wat altijd net wat zwaarder blijkt te zijn dan dat je optimistische hoofd je van te voren had verteld. Bovendien is het een stuk makkelijker om met een infuuspaal rond te rollen met daaraan vast alle machinetjes en draadjes, dan met alles los in je handen zoals dat thuis gebeurt.
Tot zover de wen-kant van het verhaal want het is voornamelijk alleen maar heerlijk om weer thuis te zijn! Het weg douchen van de ziekenhuislucht in eigen badkamer is elke keer een hoogtepunt en het is zo fijn om al je eigen spullen weer om je heen te hebben. Het eten verschijnt weliswaar niet vanzelf, maar je kan met een beetje moeite wel weer eten waar je echt zin in hebt, en de koppen thee zijn eindelijk weer van goed formaat. Het allerallerbeste is natuurlijk het weer samen in één huis zijn met mijn Booba, die zo een drukke en gestresste week achter de rug heeft. Niet zomaar Een huis, maar Ons huis! Ik heb in heel veel jaren niet zo sterk het gevoel gehad van ThuisKomen als gisteravond. Nadat Shane me na zijn werk had opgehaald uit het AMC trof ik dit aan: feestvlaggetjes, een gerecycled spanbord van toen hij eindelijk zijn visum binnen had, en een geschreven kaartje met precies de juiste woorden erin.
Is ‘ie het winnende lot uit de loterij, of wat!? Hij moest vandaag ook werken dus ik had de dag voor mezelf om te acclimatiseren. Een beetje uitpakken, een beetje opruimen, een beetje slapen, een beetje macbooken. En heel veel 75jaarlanggerookt-klinkend gehoest. Ik voelde me gister zieker dan ziek en vandaag was het nog niet opperbest. Ik vertrouw op de kunsten van het welbekende thuis infuus, die elke paar seconde braaf een druppel antibiotica erin zzzoemt. Halverwege de dag zag het er buiten opeens zo uit, en ik vond het wel een toepasselijke toestand. Zonnig, want thuis en ook blij, maar donker en dreigend want nog niet klaar, en die kleur van de lucht doet me denken aan wat er uit mijn longen naar boven komt als het me eindelijk lukt om iets omhoog te hoesten.
Ik verwijder mezelf voorlopig dus nog niet te ver van mijn bank en hou het wijselijk rustig. Mijn Booba heeft morgen vrij dus we hebben samen een lang weekend, hoe heerlijk! Wel met een To-Do lijstje want in de wereld van volwassenen is er altijd zoveel te doen. Maar een groot deel kan vanuit de huiskamer of binnen een straal van 100 meter daarvan worden gedaan. Tussendoor lurk ik een paar keer per dag met zombie hoofd aan mijn vernevelaar in de hoop mijn blaffende gerochel snel wat smakelijker te laten klinken. ‘T voelt toch wat ongemakkelijk om zo in de buitenwereld rond te lopen – mensen weten niet hoe snel ze hun hoofd van me weg moeten draaien tijdens inademen, hehe.
