Plog 45: het is wel weer leuk geweest!

De vijfenveertigste plog, over zaterdag 23 januari 2016! Elke zes dagen een nieuwe plog!

Goedemorgen! Dit zie ik als ik naar rechts kijk…

… dit als ik vooruit kijk (dank jullie so so much! <3)

… en dit staat links op me te wachten.

Sondevoeding afkoppelen.

Controles doen.

En los?!

Ik staar met mijn mistige hoofd wat naar buiten, waar het ook wel mistig is.

Nog meer controles en medicijnen.

En dan is het tijd om hier wat aan te gaan doen. Wat dan?

Ik mag naar huis!

Had ik al verteld hoe een hekel ik heb aan inpakken? Of het nou voor vakantie is, of weg uit een ziekenhuis; ik kan er geen liefde voor vinden. Maar het lukt!

En dan loopt deze knapperd mijn kamer binnen.

Na wat wachten is alles voor het thuis infuus er. Puzzel tijd!

Ik maak alles klaar…

… en mijn liefdes verpleegkundige schroeft ‘m aan.

Geen rolstoel voor mij vandaag, maar wel voor mijn bagage.

Daaaag hoor, kamer!

Nog even een voorlopig laatste bezoekje aan de AH to go.

Voordat we weer een eeuwigheid naar de nummertjes mogen staren in de langzaamste apotheek van het land. Het scheelt dat het zaterdag is. Al is het nadeel dan wel weer dat je alleen via een omloop aan de buitenkant van het gebouw naar binnen kan.

Haarlem here we come! Wat is de lucht blauw!

Terug bij het beest!! Ik huil niet hoor, echt, ik had een kriebel. Maar het ziet er wel ontroerend uit he?

Of dit nou de bedoeling is…

De hele terugkeer gebeurtenis was me wat. Ben uitgeput! Sowieso hou ik de afgelopen vier dagen mijn ogen nauwelijks open; ik gooi het op de extra antibiotica. Ook heb ik de hele tijd het gevoel alsof ik op een boot zit, het wiebelt allemaal een beetje, precies op die manier. Heeft iemand anders die ervaring ook gehad met Meroponem?

Vriend lacht er altijd om (met wat lichte frustratie erbij) dat ik een ‘nest’ maak tijdens een dag op de bank. Nu doet het beest het ook nog! Sorry voor de wazigheid van de foto, maar het is nou eenmaal lastiger met een telefoon-camera’tje en een nieuwe echte is nog niet uitgekozen laat staan aangekomen.

We besluiten de film Babe te gaan kijken. Vroeger tienduizend keer gezien als klein kind en de perfecte keuze voor een dag als vandaag.

Vriend maakt eten; voor mij een stukje kip en een maïskolf. Vanaf mijn eerste opname is dit altijd mijn rondom-ziekenhuis-eten gebleven. Het werkt gewoon!

Het beest slaapt alleen maar. Ze lijkt nog uitgeputter dan ikzelf na deze week, al is ze ontzettend goed verzorgd door buren, zusje en vriend zelf natuurlijk.

Ojeej. De infuuspomp heeft honger.

Komt dat even goed uit.

Ik zorg voor wat verse antibiotica en Vriend werkt aan mijn nachtelijk maal.

Heerlijk terug naar eigen bed met twee wezens erin om te knuffelen, en een stuk minder kans op mensen met een zaklamp die zomaar binnen komen lopen. Welterusten!