Fotoproject: Breathless

Je denkt misschien wel dat er hier elke week een fotoproject gaande is, maar dit keer heb ik het over een Echte. Met een fotograaf en een concept en uitgestrekt over een lange tijd. Het begon in de zomer van 2013, toen Patrick mijn ziekenhuiskamer binnen liep met een zwevende get-well-soon ballon en een idee…

Patrick vertelde me dat hij iets had bedacht wat een mooi en rauw project zou kunnen zijn. Hij vroeg me of ik het misschien wat vond om mijn leven vast te laten leggen door hem. Mocht hij mij volgen, tijdens moeilijke maar ook leuke momenten? Na samen wat gebrainstormd te hebben over de mogelijkheden dacht ik, ja. Dat mocht hij wel.

Maar wie is deze Patrick?! Hoe ken ik hem? En waarom vroeg hij mij dit? Dat zal ik je vertellen. Patrick en ik hebben elkaar in 2008 tijdens een shoot ontmoet toen hij de creative director van Playboy was en ik, well, het naakte object van het team. We hebben daarna een tijd maar weinig contact gehad, tot Patrick zelf ook besloot om foto’s te gaan maken in plaats van ze alleen te dirigeren. Via de fotograaf van eerder genoemde shoot, waar ik wel nog veel contact mee had, spraken we af dat ik voor de lens ging staan bij een van Patricks eerste eigen shoots. We hebben minstens net zo lang gepraat als geshoot en hij hoorde voor het eerst van mijn Cystic Fibrosis, wat ik toen meestal nog goed kon verstoppen. De shoot werd gepubliceerd in de Amerikaanse Playboy en ons eerder zuinige contact transformeerde zich in een vriendschap.

En zo begon het. Al snel na het eerste gesprek over dit project gingen we van start. Dat was natuurlijk best wel raar, voor ons allebei. We besloten dat alles zo eerlijk mogelijk moest zijn, dus we dachten dat we gewoon maar wat tijd met elkaar door moesten brengen waarin Patrick regelmatig het moment vastlegde. Dat voelde minst gezegd vrij onnatuurlijk! Daarnaast had ik in het eerste gesprek hierover aangegeven dat ik het mensen niet snel laat weten als het niet zo goed met me gaat, laat staan als ik weet dat ze foto’s komen maken. Patrick zou dus op random, onaangekondigde momenten langs moeten komen om die eerlijkheid erin te houden. En dat deed ‘ie. Gosh, wat heb ik me daarvoor af en toe voor m’n hoofd geslagen. Maar tegelijkertijd weet ik nog steeds dat het de enige manier is voor een compleet beeld en ben ik blij dat Patrick dat zo in alle awkwardness is blijven doen. Dat betekent dat hij soms tijdens de vijf minuten na een klysma aanklopt, of op momenten waarin ik het liefst iedereen die bij me in de buurt komt zijn hoofd eraf bijt. Daarnaast is hij er echter ook bij op de momenten waarop ik blij ronddartel in mijn zonnige tuin met Shane, of wanneer ik mijn nieuwste tattoo laat zetten.

Niet alleen moesten Patrick en ik wennen aan deze documentaire fotostijl; ook voor mijn vrienden en familie, en de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis is het iets nieuws. Mijn vaste team weet er ondertussen alles van af, maar als ik met mijn twee mannen de longfunctie of MDL afdeling oploop levert dat best wat vragende blikken op. En wat te denken van Shane? Die arme man is ondertussen zo vaak voor een camera gesleept door/voor mij. Maar ook hij denkt mee over hoe we hier iets moois van kunnen maken en beschouwd Patrick nu ook als een goede vriend. Daarnaast heeft er een mooie ontwikkeling plaatsgevonden. Want wat Patrick ook al op zijn website heeft staan; deze foto’s gaan niet alleen meer over een chronische ziekte. Ze gaan minstens net zo veel over onvoorwaardelijke liefde.

Waarom doe ik dit? Ik moet toegeven dat mijn eerste reden verveling en toekomst stress was. Toen we dit begonnen lag sinds een half jaar mijn leven redelijk overhoop en een week voor dit besluit zei ik nog tegen iemand dat ik zeker wist dat er iets voorbij zou komen wat bedoelt zou zijn voor mij. Ik zag dit project in de eerste instantie als dat iets. Maar al snel zag ik in dat we aan iets groots werken, iets waar ik graag deel van wil zijn voor veel meer redenen dan die eerste. We werken aan awareness, begrip en vereeuwiging. Daarnaast en niet minst belangrijk, zien Patrick en zijn camera de dingen zoals ze zijn en vertrouw ik hem daarmee. Of het nou confronterend, eng, lelijk of prachtig is; het is echt en daarom mooi. We zijn van het fysiek naar emotioneel bloot vastleggen gegaan. Drie keer raden welke naakter aanvoelt.

Na twee jaar ermee bezig te zijn geweest en met nog vele jaren die er aan toe zullen worden gevoegd, was het nu wel tijd om het verhaal de wereld in te sturen. Het archief bezit al honderden zo niet duizenden foto’s waarvan we een handje vol hebben uitgekozen om hierbij te plaatsen. Een eind- datum of gebeurtenis hebben we nog niet. Daar zijn heel wat opties voor, maar de èèn is te cliché en de ander te saai. We gaan door tot we stoppen. Het uiteindelijke resultaat zal een fotoboek worden, zo een mooie voor op je koffietafel. Waarvan, je raadt het niet, de opbrengst naar onderzoek voor CF zal gaan.

For a shortened English version of this story and for more of Patrick’s work, visit his website www.patvandam.com