Plog 29: een taart en het strand

De negentwintigste plog, over dinsdag 20 oktober 2015. Elke zes dagen een nieuwe plog!

Goedemorgen!

Earl Grey.

Net op tijd weer binnen.

Ik plaats deze blog online over het boek Als Je Het Licht Niet Kunt Zien. Echt een aanrader.

Terwijl ik hiermee ontbijt.

Wat wordt dit? Vriend zal vast blij zijn dat ik ‘m eindelijk bak, want vanochtend vroeg bleek ‘het fucking fruit overal heen te lekken’ in de koelkast.

Lang geleden dat ik zulk plakkerig deeg aan mijn handen heb gehad. Er staat dat ik de bodem goed moet aandrukken voor hij de oven ingaat, maar dat lijkt me een overbodige boodschap.

Oh. Toch niet zo overbodig.

Opgelost met het deeg van de crumble, en er was zelfs nog genoeg over voor de crumble zelf.

Ben benieuwd! Jij ook? Het recept vind je als je hier klikt. Ook vind je daar dat ik een Berlijn pakketje heb ‘gewonnen’ (ik heb er niet zoveel voor gedaan), zo leuk!!

Ondertussen is Annalie er! Recht uit het vliegtuig, om haar sleutel op te halen. Het lijkt net alsof ze haar beker heel hard op en neer aan het schudden is, maar dat is niet zo hoor.

Het beest associeert Ann met leuke dingen doen en houdt niet op met stuiteren. Dan maar op schoot.

Daarna veel oud papier recyclen. Er is nu voor de tweede keer een schoonmaakster bij ons aan het werk. Heel fijn, maar het voelt ook een beetje elitair? Ik ga er in ieder geval niet naast zitten of half onhandig meedoen. Dat vind ik zo ongemakkelijk!

Dus stappen we de auto in.

We zijn er! Na een kwartier vol honden gepiep.

Waar dan?

Hier!

Bij Bloemendaal aan Zee. In de wintermaanden zijn hondjes hier niet meer verboden, dat is alvast èèn mooi feit van de komende tijd.

Dag beest, doe je voorzichtig?

Ze krijgt altijd nogal de kolder in d’r kop, op het strand.

Een schat! Tussen mijn voeten! Wat een toeval. Het is niet de enige die ze vindt.

Wiieeehhh, wind haar!

Kijk, daar is Zandvoort. Maar zo ver lopen we niet.

Het beest heeft ook een foto genomen. In al het enthousiasme zag ze mijn telefoon aan als tennisbal. Of misschien wil ze echt haar artistieke kant ontwikkelen?

Afdruk over afdruk.

Kom, we gaan terug.

Terug de heuvel op.

Terwijl me focus op het vinden van genoeg zuurstof, maakt het beest een vriendje. Maar alleen on her terms, en dat zijn er niet zoveel. Saaaai.

Halverwege de heuvel staat de enige en nieuwe permanente strandtent. Tijd om die uit te testen! Van binnen blijkt hij nog mooier dan van buiten.

Koffie, een boek (nog zo een aanrader!!), en een knabbelend beestje. Fijn.

Vriend belt dat hij kookt, en de wolken vertellen me ook dat ik wel weer naar huis kan gaan. Zo mooi.

Verder met de heuvel. Soms weerhoudt dit stukje me ervan om naar het strand te gaan, maar dat vind ik eigenlijk heel stom van mezelf. Dan doe ik er maar tien minuten over. En op goede dagen lukt het gewoon bijna net zo snel als de mensen om me heen.

Plankgas dan maar?

Na wat bank knuffels gaat Vriend weer mensen afbeulen in het park.

En eet ik deze simpele maar heel lekkere maaltijd.

Kapot! Ik snap er soms nog steeds niet veel van. De laatste paar dagen zijn mijn longen iets vervelender, wat standaard ook hoofdpijn en andere gekke kwaaltjes betekent, maar is mijn energielevel best ok – tot het dat opeens helemaal niet meer is. Andere dagen is mijn energie nergens te vinden maar voelt mijn lichaam verder niet anders aan dan normaal. Wat normaal dan ook mag zijn. Het blijf puzzelen.

Voor mij dus geen bootcamp, maar blogs lezen. Deze is leuk.

En dit is lekker.

Als iedereen weer thuis is is het tijd voor the moment of truth!

Vriend keurt hem goed. Pfieuw. En ik vind ‘m ook lekker!

We kijken de eerste aflevering van seizoen twee van House of Cards.

Ik begeef me nog even in de walm van antibiotica terwijl Vriend de sondevoeding klaarmaakt.

En voer nog wat topsport uit terwijl vriend het laatste rondje met het beest loopt. Welterusten!