Plog 32: het is maar druilerig vandaag

De tweeëndertigste plog, over vrijdag 6 november 2015. Elke zes dagen een nieuwe plog!

Goedemorgen!

Het is maar druilerig vandaag.

Als ontbijt probeer ik brood met zalmsalade naar binnen te werken. Ik ben kotsmisselijk maar mijn mic key button trekt alleen maar harder naar binnen en de mensenbuikdokter heeft pas tijd over tweehonderd jaar. Of in elk geval het eind van deze maand. Dus tot die tijd: vreten!

We hebben nog steeds niet helemaal uitgevonden hoe we het hele op-schoot-idee het meest comfortabel kunnen maken voor ons allebei, maar we blijven oefenen.

Moet deze vol?

Eerst maar eens bellen. En emailen. En bellen, en teruggebeld worden, en nog een keer.

Ik maak mezelf alleen maar steeds drukker, tot ik besluit dat niet meer te doen en maar gewoon af te wachten en onder een dekentje gemiste programma’s te kijken. Onder andere Super Stream Me, een experiment van twee vrienden die wilden kijken hoe het zou zijn om twee weken lang 24/7 met een camera, hart monitor en gps tracker rond te gaan lopen, en het live op internet te streamen. Vind ik super interessant. En vinden zij best heel spannend en grappig en daarna vooral best heel moeilijk. Zin in de volgende aflevering.

Dan worden het beest en ik uit huis gebonjourd. De grote meneer met de nog grotere BMW laat het huis weer eens aan mogelijke kopers zien. Het beest ziet, positief als ze is, alleen maar de goede kant van dit gebeuren. Een extra wandeling!

Gelukkig compenseert de balgooistok mijn langzame geschuifel.

Vlak voor de wandeling kreeg ik te horen dat het helemaal niet nodig was om mijn tas in te pakken. Wie zei dat dan? Het AMC. Na een week verkouden te zijn geweest zijn daarna mijn longen en dus hele lichaam extra moeilijk gaan doen. Sinds zo een anderhalve week, en de laatste paar dagen kon ik er niet meer helemaal omheen dat een ziekenhuis achtig iets misschien wel slim zou zijn. Maar er zijn geen bedden vrij en omdat het niet iets heel acuuts is hebben we besloten dat ik begin met een extra pillenkuur, tot ik dinsdag alsnog terecht kan in een gereserveerd bed. Tenzij het beter gaat tegen die tijd natuurlijk, dan wordt het hele feest gewoon gecanceld. Maar de pillenkuur werkt eigenlijk niet meer, dus ergens verwachten we dat ik me dinsdag sowieso meld. Wat een cliffhanger!

Na een paar uur moed verzameld te hebben op de bank haal ik het spul op. De Cipro is voor drie weken als hij aanslaat, en tot dinsdag als dat niet zo is. De middelste heb ik al zo lang ik kan herinneren als dagelijkse onderhoud antibiotica, en als ik dan toch bij de apotheek ben neem ik heel normale-mens-achtig ook meteen De Pil mee. Grappig dat van alle pillen deze DE pil heet. Alsof dit de grootste opluchting is van allemaal, hihi. Daar is vast een geschiedenis verhaaltje voor te vinden als uitleg?

Kijk nou, meteen ben ik sterk genoeg om de afwas te doen!

Ik maak zelfs koffie. Maar koken dat doet Vriend.

Ik voel me altijd alsof ik me aanstel als ik eindelijk bij mijn arts aangeef dat ik niet lekker ga, of als ik me echt voorbereid op een tijdje ziekenhuis . Maar dat deed ik gisteravond dus wel, en ik ben super blij dat ik nu gewoon nog op eigen bank lig, met eigen vriend en beest. En dat ik, als het dinsdag nog nodig blijkt te zijn, de Eerste Hulp mag overslaan! Want dat is meestal de enige weg naar een opname en duurt makkelijk het grootste deel van de dag. Ik voel me eigenlijk dus gewoon best gelukkig nu.

Vriend verzorgd zoals gewoonlijk het eten. Wist je dat dat in dit geval het beste gaat via het hoofd?

Ik inhaleer nog wat chemisch spul.

En het beest krijgt kippenchips. Welterusten!