Mijn hartslag schiet omhoog en mijn hoofd wordt heet. Ik kijk naar de klok. Het is te laat voor callcenters. Daar heb ik ooit eens voor gewerkt en ik weet nog dat het toen verboden was na tien uur ‘s avonds te bellen. Als dit een vriend of familie was dan zou hun nummer op mijn scherm staan. Niet Anoniem, waar ik nu naar kijk. Ik ben rechtop gaan zitten vanuit mijn eerdere hang positie en kijk met grote ogen Shane aan, terwijl ik stress over de telefoonbatterij die bijna leeg is. “Met Sarah?” Een vrouwenstem praat terug, maar ik versta niets tot ik uiteindelijk “longtransplantatie team Utrecht” hoor. ‘We hebben longen voor je geaccepteerd.’
Continue Reading
