Eind vorig jaar, je weet wel, een week geleden, kreeg ik een leuk bedoelde link toegestuurd van WordPress. Alle statistieken van dit blog waren daarop te vinden in een mooie lay out. Het was ook echt wel cool en interessant, maar hetgeen wat maar in mijn hoofd blijft rondkruipen is dit zinnetje: “In 2014 you’ve published nine posts on your website!”. WTF? Dat is dus niet eens één per maand (ik vond wiskunde vroeger k*t dus ik help je even met rekenen zodat er bij jou in ieder geval niet dezelfde soort traumas naar boven komen)!
Nadat ik mijn blog-activiteiten-kalender had nagekeken geloofde ik het ook echt en voelde ik me een beetje een onder presterend persoon. Ik denk namelijk vrij vaak aan potentiële blog opties en inhoud. Maar ik denk dat ik het overdenk <— daar is meteen een voorbeeld. Het stukje AMFI studie wat is blijven hangen bij mij, zorgt ervoor dat ik een beetje bang ben dat als ik mijn blog niet perfect op een duidelijke bepaalde manier neerzet, het niet goed genoeg is. Als ik daar heel nuchter over nadenk is dat onzin, want dit is geen bedrijf of groot concept en dat is het nooit geweest. Maar misschien juist omdat ik niet meer werk of reis of studeer heb ik het gevoel gekregen dat het belangrijker is geworden om wát ik doe, heel goed te doen. En dat werkt verlammend, met die 9 blogposts van vorig jaar als bewijsstuk honderdveertig.
De conclusie is dat ik, waarschijnlijk samen met een miljoen andere bloggers, als één van mijn blog voornemens heb om weer vaker te schrijven – en het vervolgens ook online te plaatsen. Ik ga mezelf proberen te herinneren dat het niet uitmaakt als er verschillende thema’s kris kras door elkaar verschijnen en dat het mijn eigen stukje internet is waar ik dus mee kan doen wat ik wil.
Wat valt er zodoende te verwachten in 2015? Levens updates, huis dingen, tuin dingen, Cystic Fibrosis gebeurtenissen, random inspiratie, boeken en series reviews, trouw planning (!), enneh, waar ik dan ook toevallig dus nog meer aan denk! In de vorm van lang en kort, goede en slechte kwaliteit, zonder en met foto’s, Nederlands en een heel klein beetje Engels, en awkward en grappig.
Ik weet opeens wat mijn brand gaat zijn die ik als richtlijn kan gebruiken; het heet Sarah Smit.