'Maar is dat niet lastig dan?'

Is de standaard vraag die ik xc3xa1ltijd krijg als ik over shane en mij vertel. NATUURLJK IS HET WEL LASTIG OEN! Het is zo verotte lastig dat ik soms hele dagen het liefst pissig binnen wil blijven, of de neiging heb hem 40 smsjes per dag te sturen, of juist niets omdat ik het allemaal pessimistisch inzie. Hetzelfde geldt voor hem. En hoe zeker ik ook ben , wat nou als het fout gaat? Geen ramp want je kan overal weer van terug komen, maar het zou zo zonde zijn. En wat nou als je elkaar 3 maanden niet ziet en je allebei je eigen leven leidt en ‘s avonds een kwartier hebt (als je geluk hebt en allebei bereik hebt) om bij te kletsen en elkaar op die manier op de hoogte houdt van wat je doet, wat je belangrijk vindt, wat je het leukste van de dag vond en wat het stomste. Dat is onmogelijk. En hoe blijf je elkaar net zo leuk vinden en hoe blijf je net zo zeker tijdens die maanden apart, als dat je bent als wanneer je samen bent? En is het niet alleen leuk omdat we elkaar nu alleen meestal in vakantie sfeer zien? Blijft het hetzelfde (of hopelijk, wordt het nog beter) als we fulltime met elkaar zijn? Overleven we elkaars buien en willen we wel allebei in hetzelfde land wonen, en wat willen we daar doen en voor hoe lang? En wat nou als hij vraagt dit logje te vertalen?

Allemaal vragen die iedereen mij vraagt, of zelf aan denkt met ongeloof in de ogen. En af en toe vraag ik het me ook allemaal af, maar proberen kan nooit kwaad. Daar ben ik wel zeker over.