Opnames, tattoo en de triple

Hoi lieverds! Poef, zo zijn er weer twee maanden voorbij sinds de laatste post hier. Zoals altijd spookt mijn blog elke dag rond in mijn hoofd, maar ik denk dat ik juist zóveel wil vertellen dat het lastig is daar echt wat van te maken. En hoe langer je wacht hoe moeilijker dat wordt. Vandaar dat ik nu maar gewoon een samenvatting van de laatste maanden bij elkaar type en alle mooi bedachte verhaaltjes moeten wachten. Classic Saar.

Ziekenhuisopnames blabla

Wie me volgt op Instagram weet dat er twee ziekenhuisopnames voorbij zijn gekomen. De eerste niet lang na mijn laatste blogpost. Het was niet heel accuut maar had al weken continue kleine-ish longbloedingen waar ook veel pijn bij kwam kijken. We begonnen met een intraveneuze antibiotica die ik niet eerder heb gehad, eentje die oud is en niet echt meer werd gebruikt maar vanwege mijn resistentie voor de andere antibiotica weer terug gehaald is. Dat ging goed! Geen bijwerkingen naast de onvermijdelijke buik dingen en hoofdpijn maar dat telt serieus niet mee. Na drie dagen stond ik dankzij een ijverige zaalarts alweer buiten om de kuur thuis in twee weken af te maken. Hooray!

De tweede opname was op zijn beurt weer niet lang na het einde van die kuur. Al vrij snel voelde ik me ziekig (want normaal ben ik zo gezond als wat). We dachten een half etmaal lang dat het zichzelf opgelost had, maar de volgende dag was het dubbel zo heftig en trok ik het totaal niet meer. Ik had de hele ochtend al heen en weer gemaild met de poli, puur over andere papierwerk achtige zaken, dus stuurde er nu nog maar een mailtje achteraan. “Oja also ik heb vette koorts.”

Dit keer bleef ik er eh, een week? Om vervolgens de drie weken durende kuur thuis weer af te maken. Met dezelfde antibiotica als ervoor en dat was fijn, hij doet echt wel wat meer dan alles wat ik de afgelopen jaren heb gehad. De ontstekingswaarde in mijn bloed was eerst zo hoog dat ik wat dagen van de transplantatie wachtlijst af moest, want niet in goede staat om te opereren. Maar binnen die dagen voelde ik al dat het beter werd. Zeldzame gebeurtenis. Winning.

Nu is ook die kuur ruim een week geleden weer afgelopen en hopen we dat het voorlopig chill blijft gaan. De picclijn laat ik nog even in mijn arm zitten totdat tijd heeft laten zien dat dat inderdaad zo is. In de tussentijd ging het leven natuurlijk wel een beetje door, zij het wat minder actief. Tijdens de eerste kuur logeerden mijn zusje met haar vriendin hier eventjes, heel fijn. En een paar dagen geleden heb ik een logee op Schiphol afgezet die hier vier nachten was. Gezellig, maar vrat wel enorm veel energie dus vandaag voelt een soort van heerlijk om ons huis weer voor onszelf te hebben, zonder gemeen over te willen komen. Hier en daar drink ik eens koffie met lieve mensen die dat nog steeds niet saai zijn gaan vinden, af en toe zitten we op ons bootje, en verder zijn de grootste thema’s van de laatste maand waarschijnlijk Simcity en kamerplanten.

Okee dat, en twee andere mega dingen. Pffsst, brein?!

Een nieuwe tattoo!

Ten eerste, ik heb een nieuwe tattoo! Dat is het kleinste mega ding, maar wel iets waar ik al jaren aan zat te denken. In juni ging ik langs bij de tattoo artist om alles te bespreken en eind augustus was het dan zo ver. Ik begon vlak ervoor weer te twijfelen of ik het wel echt moest doen maar sprak mezelf even ferm toe en vanaf het moment dat we begonnen ben ik er ontzettend blij mee! Het voelt alsof ‘ie er hoort.

Nog geen foto’s van in coole omstandigheden, en hij is nog aan het helen. Ermee pronken komt nog wel, maar tadaa! Het woordje had ik al een jaar of negen, alles eromheen is nieuw. In oktober staat nu de volgende afspraak, dan kunnen we eventueel nog wat dingen aanpassen en/of eraan vastplakken als ik wil (ja en ja). Leuk detail, de infuuskuur was nog bezig die dag dus na het laten zetten van de tattoo kon ik meteen door met het mixen van de antibiotica.

De triple medicatie

Het tweede mega ding, en dit is wel echt een groot mega ding, is dat er een nieuw medicijn op de markt gaat komen. Voor Cystic Fibrosis, om dat misschien overbodig even te specificeren. Dit medicijn heeft nog geen officiele naam maar gaat rond onder de term Triple. Het is de derde versie in een reeks recente medicijnen die als eerste ooit de óórzaak van de ziekte aanraken (niet oplossen), in plaats van alleen de symptomen ervan. De twee versies hiervoor (Orkambi en Symkevi) waren helaas niet voor mijn mutaties dus dat dit nu opeens misschien onder de mogelijkheden valt is best bizar.

Het is nogal een heel verhaal dus ik denk eigenlijk dat ik er een apart blogje over ga maken. Over een maand of twee. Haha, grapje. Denk dat dit deels de reden is geweest dat ik het bloggen zo liep uit te stellen, dus de volgende komt sneller.

Anywho, het medicijn is nog niet goedgekeurd waar dan ook ter wereld, maar is in het proces daarvan nu dat de testfases zijn afgerond. Het kan echter nog ruim twee jaar duren voor dit medicijn beschikbaar zal worden en laten we even realistisch zijn, dat is in mijn situatie niet ideaal. Omdat dit medicijn zó zeldzaam is wordt er een zogenaamd compassionate use programma voor gestart. Dat betekent dat CF patiënten die onder een bepaald niveau van gezondheid zitten (c’est moi!) en de juiste mutaties van de ziekte hebben (c’est moi ook!) aangemeld kunnen worden door hun arts. De farmaceut, de maker van het medicijn, gaat vervolgens kijken of ze mij dit inderdaad willen gaan geven zonder dat een verzekering hun daarvoor gaat betalen. En op dat punt zitten we nu. De aanvraag is net de deur uit. Niemand weet hoe lang dat besluit en de actie erna nog gaan duren, dus net als op andere fronten van het leven draait dit opnieuw om Wachten.

Wat belangrijk is om hierbij te vermelden is dat niemand weet wat dit medicijn met mij gaat doen. De testfase wordt gedaan met patiënten in betere gezondheid dan de mijne en dus is het letterlijk onbekend wat het resultaat zal zijn bij iemand met mijn longfunctie. De verwachting is niet dat het me super beter gaat maken. Daarvoor hebben mijn longen simpelweg teveel permanente schade. Het kan goed zijn dat ik alsnog de longtransplantatie nodig zal gaan hebben. De wachtlijst en het hele Utrecht verhaal loopt dus paralel door naast de triple optie. Maar de hoop is natuurlijk dat het me beter gaat laten voelen. Plus CF zit niet slechts in de longen dus wie weet hoeveel het ook nog doet als de rest van mijn lijf wat lekkerder gaat?!

Zoals ik al zei, er valt hier zóveel meer over te vertellen, zowel qua feitelijke uitleg als emoties er omheen. Willen jullie dat horen sowieso? Want dan wordt dat het volgende op zichzelf staand verhaaltje hier. Heel georganiseerd ben ik niet maar we kunnen wel doen alsof we het overzichtelijk houden. Vandaar.

Xx