Plog 52: griep emoties

De tweeënvijftigste plog, over zaterdag 5 maart 2016! Elke zes dagen een nieuwe plog!

Goedemorgen! Damn wat ziet het er koud uit buiten.

Gelukkig is vriend al terug van het lopen met het beest. Hij gaat meteen door naar de kapper.

Ga ik hier nog even door met wakker worden enzo.

Vriend is terug en heeft een cadeautje bij zich. Sinds dinsdag heb ik duidelijk griep. Eergister bracht ik op aanvraag met een lief vriendinnetje een dagdeel door op de Eerste Hulp en mocht ik weer naar huis met dit spul. Alleen dat was nog een hele missie om bij de (sacherijnige) apotheek(medewerkers) te krijgen, dus vandaar in twee delen. Voor 38 euro. En dat terwijl mijn eigen arts er niet eens in geloofd.

Ik vrees dat deze plogdag niet heel spannend gaat worden. Maar kijk, het beest ligt tenminste weer in haar zon.

Vers geknipt bezig met de ramen!

Hier had ik het volgens mij vorige week ook al over, maar de sufheid van deze week hielp er niet zo bij. Eindelijk dit interviewtje afgemaakt en ingeleverd. Ik heb werkelijk geen flauw idee hoeveel rare niet kloppende zinnen erin staan maar daar moet de editor maar even mee dealen.

Hij gaat maar door! Wel heerlijk, eindelijk het stukje moestuin grond kattenpoep en oude-plantjes vrij. Ik denk dat ik dit tot Shane’s plog doop.

Ohnee, ik ben er toch nog bij! Met het beest, natuurlijk. Ze zat eerst naast me maar hield het geen twee seconden uit in de schaduw en sprong op mijn zonnige schoot. Modderpoten en al. Kom maar.

Kijk nou hoeveel bieten en wortelen er nog in de grond zaten, haha! Ik dacht dat ze niet meer goed zouden zijn maar er lijkt niets mis mee.

Hup, volgende experiment.

Een drinkglas!

Goed, ik ga weer naar binnen ja? Wat knabbelen aan een broodje.

En ha, ik lever heus ook wel wat bij aan vandaag.

Dat vriend in de tussentijd ook alweer boodschappen heeft gedaan… tja.

Dit is nu eigenlijk het enige goede plan. Drop dead diva kijken.

Ik heb me wel eens beter gevoeld.

Veel beter, zo blijkt wanneer ik zo een grote emotionele breakdown krijg dat het een wonder is dat ik hier nog uit mijn ogen kan kijken. Niet omdat ik de griep niet meer aankan (alhoewel…) maar omdat mijn hoofd me vandaag alleen even de negativiteit van mijn leven aan me voorlegt. Dat wil ik hier eerst natuurlijk niet laten zien, want dat hoort niet. Het is niet cool en bovendien wil ik er geen medelijden of complimentjes mee krijgen. Maar dan realiseer ik me dat ik met mijn plogs juist mijn echte leven probeer te laten zien. En als ik dat er mooier uit wilde laten zien dan dat het is, dan had ik ondertussen ook wel vaker make up opgedaan. Of het eruit hebben laten zien alsof het beest hier vrijwillig op mijn schoot ligt.

Gelukkig was de vriend erbij – tuurlijk, hij was overal vandaag. Meer dan lief in al zijn geduld en daarna maakt hij nog visburgers ook. Ik krijg er wel een hele halve van op.

De rest van de avond kijken we naar Elementary want dat wordt alleen maar vetter!

Vernevelen, de rest van het avondritueel, en naar bed. Als ik een ding heb geleerd over enorme jankbuien dan is het wel dat ik die nacht eindelijk weer eens heel goed ga slapen. Hoera en welterusten!