Together Apart

Blogje wat ik twee weken geleden begon te schrijven:

Als je in één week tijd je een vriendin weer terug ziet na d’r zoveelste maanden lange reis, je gaat eten bij een vriend plus familie die maar eventjes in Nederland is om vervolgens weer de trein terug naar Berlijn in te stappen, je samen met twee andere gorgeous girls een afscheids feestje organiseerd voor een vriendinnetje die een jaar naar Australië vertrekt, en een doei-zeg telefoontje van je neefje krijgt omdat die een half jaar verdwijnt naar Azië.. dan weet je dat je sociale kring een klein beetje net als jijzelf geworden is. Vrienden zijn de familie die je zelf kiest, om maar even een cliché in het spel te gooien. Jammer dat ze dus vaak zo ver weg zijn, maar tegelijkertijd juist fijn. Begrip van een lifestyle die anderen zich moeilijk voor kunnen of willen stellen, en niet te vergeten gratis slaapplekken over de hele wereld (extra handig is dat nog een ander vriendinnetje nu dan echt in een vliegtuig werkt. Als we nou zorgen dat zij steeds vliegt naar de bestemmingen waar wij heen willen…?;).

Echter, na die mooie speech over hoe internationaal iedereen wel niet is, is er besloten dat ik in Nederland blijf voor een tijdje/ paar jaar/ tot het weer tijd is om weg te gaan! Met Shane en mij is het zo lastig om iets te vinden wat we allebei écht leuk vinden of kunnen doen, omdat we van zo een verschillende werelden komen en ook een ander soort lifestyle achterna zitten. Je krijgt dus steeds een scenario dat de één doet wat hij of zij wilt, en de ander er achteraan hangt, trying to make the best of it. Maar degene die zogenaamd doet wat ie wilt, lukt dat ook niet helemaal, omdat we wel steeds in ons achterhoofd hebben dat de ander het toch ook een beetje goed moet hebben, en dus nooit compleet gaan voor wat we misschien anders wel gedaan zouden hebben. Nu kennen we elkaar al ruim 5,5 jaar, en zijn eigenlijk meteen ook al samen sindsdien, alleen niet altijd fysiek. We zijn ook van plan om nog tenminste vijf keer zo lang samen te blijven, maar hebben nu wel besloten om te doen wat we zelf willen voor een tijdje. Together apart… Shane is sinds een paar dagen terug in Spanje, terug aan het werk op het superjacht in Valencia waar we eerst ook waren. Dat kan hij nog twee maanden doen en daarna moet ie iets anders gevonden hebben. Maar hij heeft daar nu tenminste alle ruimte voor – het hoeft niet meer persé een baan in dit en dit land te zijn met zo en zo veel voorwaardes, een visum in de deal, etc. Maar als er iets voorbij komt wat hij echt wil, dan kan ie dat doen. En hetzelfde geldt voor mij. Alleen is dat iets minder makkelijk omdat ik zelf geen flauw idee heb wat dat dan is, datgene wat ik graag doe. Maar juist daarom denk ik dat het een goed idee is. We gaan allebei dingen doen die we leuk vinden, doorleren of werken of in ieder geval verder ontwikkelen, en gaan er van uit dat we die dingen over een jaar of twee, drie, met elkaar kunnen combineren.

Om te beginnen ga ik natuurlijk door om sterk sterker sterkst te worden. Gister check in het AMC gehad, waar eigenlijk niet zoveel gebeurde want die röntgen foto’s die kennen we ondertussen wel, en longfunctie was net nog te snel na de operatie om te blazen, waar ik ook blij mee ben want volgens mij zou de uitkomst niet heel aanmoedigend zijn. Ik heb wajong aangevraagd, wat ik eigenlijk gewoon zeven jaar geleden had moeten doen, (wie zei er wat over koppigheid?) en daar zijn alle brieven en formuliers voor verzameld, een rekening van 800 euro voor wat vitamines die ik opeens zelf mocht betalen van de verzekering wordt opgelost, een brief wordt geschreven voor de verzekering van Montreal zodat ik hopelijk ook de laatste paar euro’s van die gecancelde trip terug krijg, en misschien wel het belangrijkste van alles, ik heb een verwijsbrief voor conditie opbouwende fysio meegekregen. Het was dus eigenlijk vooral een administratief bezoekje! Ik heb nog nooit long term fysio gedaan en nu leek het Misses Doctor het beste om dat twee of drie keer per week te doen. Heb daar wel zin in, heb een hele maand veel gelopen, wat ook interessant was, maar voel me ondertussen wel ready for more.

In een ideale wereld zouden Australië en Nederland één land zijn, zou ik geen CF hebben (trouwens, laat niemand dan meteen maar CF hebben) en wisten we allebei precies waar onze passie lag om die vervolgens perfect te combineren. Maar aangezien dat niet het scenario is, gaan we werken met wat we hebben, elkaar missen maar hopelijk zoveel plezier hebben in wat we doen dat het dragelijk is, en skypen en elkaar opzoeken zodra de kans er is :)

OJA. Om hier te wonen heb ik een huis nodig. Of een appartement. Liefst in Amsterdam of Haarlem. Tot nog toe heb ik die nog niet gevonden en sta begin Maart toch echt weer op straat. Hebben jullie nog tips? Max. rond de 850 euro!