Ik ben een wonder! Of, het is een wonder! Ik weet natuurlijk weer niet meer hòè, maar ik heb er voor gezorgd dat mijn internet ook weer mij en mijn pc accepteert en ik kan dus gewoon weer vanuit mijn eigen Amsterdamse kamer mijn weblog updaten, mails checken, afspraken maken en babbelen via msn, online bankieren, socializen op hyves en facebook.. wat doet men toch afschuwelijk veel online these days.
Natuurlijk komt hier nu dus ook de rest van Suriname. Laten we beginnen met wat activiteiten en foto’s van, nog een keer, het binnenland, die ik in het vorige blogje over het hoofd had gezien. Wat het binnenland nog meer was dan al gepost, was; kokosnoten drinken, mee uit zwemmen nemen en eten,
Drummen, zingen met handenklap en dansen,
Na 7 jaar opeens op een Surinaamse berg een oud parallel-klasgenootje tegenkomen;
Het hele prachtige in mijn mening magische Brokopondo meer. Een stuwmeer wat sinds een paar jaar bestaat en volgens de mensen daar net zo groot is als de provincie Utrecht. Het was eerder regenwoud, wat nu dus ondergelopen is. Vandaar alle afgestorven boomstammen die uit het water steken;
Dan dus terug naar verder. Na Nickerie gingen we weer even terug naar Parimaribo. We verbleven daar elke keer in hetzelfde hotel dus dat voelde zo langzamerhand steeds meer als een thuishonk – ook omdat dit de enige plek was waar er warm/doorzichtig/niet-stinkend water uit de douches kwam, er airco was, we zelf konden kiezen wat we gingen eten ‘savonds.. Het klinkt misschien verwend zo, maar tijdens een lange reis waarvan een groot deel in onbekende hete jungle etc. heb je dr af en toe vreselijk zin in!
Als laatste uitje zijn we langs de kust geweest met als laatste bestemming Galibi. Dat was echt supermooi. We hebben zelfs snachts een lederschildpad gezien. Die was 1,70m groot, dat moet je echt even verwerken als je die beestjes van 30 centimeter bent gewend. Het was legseizoen, dus dan kwam dat enorme beest de zee uit, ‘liep’ ver het strand op, al was dat niet breed, en begon daar, nadat ze de omgeving had schoongemaakt, een best diep gat te graven waar ze haar 80 tot 100 eieren in kwijt kon. Dan maakte ze het weer dicht, maakte er een nep-nest naast, maakte dat vervolgens ook weer dicht, liep dan een soort cirkel om dat alles heen, wat moest dienen als dwaalspoor, om vervolgens haar enorme lijf weer naar zee terug te krijgen. Vond het echt zo super mooi. Ook kwam je op dat strand regelmatig mega kleine schildpadjes tegen, van datzelfde ras maar die waren dan net uit het zand uit de eieren gekropen en zette hun eerste stapjes, richting de zee. Met behulp van het maanlicht. Zo mooi om te zien allemaal!! Helaas geen foto’s daarvan, maar als je regelmatig national geographic kijkt kom je snel genoeg zo een documentaire daarover tegen ;) Waar ik wel foto’s van heb is het prachtige strand daar;
Daarna terug naar Parimaribo waar we nog een avond en ochtend door hadden te brengen, en voor de laatste keer in het hobbel busje naar het vliegveld..
Dan heb ik nu nog over; een vergeten foto die bij de beesten hoorde -zo lief! Dat aapje was helemaal blij tussen ons aan het springen en dopjes van flesjes en oorbellen pulken toen we daar even moesten wachten tijdens een stop van het busje die dag, en toen we weer moesten instappen liet ie ons met geen mogelijkheid gaan. Als je hem neerzette dan hing ie die zelfde seconde weer aan je been, als je hem op het dakje zette zat ie datzelfde moment weer in je haar. Eindelijk was het gelukt zaten wij mensen weer in het busje, en zocht en kreeg het aapje meteen steun en troost bij een ander:
Een paar door Lisa gemaakte foto’s tijdens de experimenten in verveling in busje of regen-wacht;
Ja weet je ik kan echt nog lang doorgaan met dit verhaal en foto’s en, ik heb zoveel! Ik weet zeker dat dit genoeg te verwerken is zo voor iedereen (ook mn weblog zelf die een maand zo verwaarloosd was en nu een overdosis aan verhaal moet laten zien) en als ik later denk dat er echt nog iets mist dan prop ik dat er later nog wel bij :)
Slapeloosheid is ten volle aanwezig dus ik ga nog even actief doen hier en dan hopelijk toch slapen. Tot snel!
