SarahSmit.nl - De hoestende avonturier!

Cystic Fibrosis 07/04/2015

Een bekend verhaaltje

Er was eens een meisje en die werd verkouden en toen had ze weer een longontsteking. Toen moest ze eerst wachten op de Eerste Hulp, waar ze de artsen vertelde dat ze eigenlijk gewoon weer naar huis zou gaan als de ontstekingswaarden in orde zouden zijn. Maar dat waren ze niet en ze mocht niet eens meer haar tas uit de auto halen. Toen werd haar verteld dat er geen plek was in haar eigen ziekenhuis en dat ze eerst dan maar ergens anders heen moest. Dat mocht niet in haar eigen auto maar wel met de ambulance. Dat vond ze dan wel weer stoer. Maar nadat ze voorstelde om dat toch niet te doen en eerst nog even naar huis te gaan en weer terug te komen wanneer hier gewoon een lege kamer te vinden was, kwam er een tweede dokter de kamer binnen die zei dat er nu wel plek was. Een kwartier later werd er een Picclijn geplaatst, wat echt wel een record-niet-wachttijd was daarvoor.

Het meisje herkende de verpleegkundige die op de radiologie afdeling werkte nog van vorige keer. Ze vroeg haar of het niet toevallig een Australisch accent was wat ze hoorde. Dat was inderdaad zo en na het zetten van de Picclijn praatten ze een heel kwartier tot de rolstoel-duw-mensen eraan kwamen. Het meisje vond het heel gezellig en ook heel leuk om te horen dat de verpleegkundige ook uit Australie was gekomen voor de liefde. Die liefde bleek ook nog eens de dokter te zijn die net de 40 cm lange lijn in het meisje haar arm had geduwd. Maar dat had hij heel goed gedaan dus toen hij er na een tijdje bij kwam staan werd het alleen maar gezelliger. Zij waren ook verloofd en hadden Thailand ook maar als in-het-midden-trouwen locatie uitgekozen. Het meisje vindt het nog steeds jammer dat ze in de exit transport chaos geen telefoonnummers hebben uitgewisseld om dit alles eens samen voor te gaan bereiden. Maar is ook wel blij dat ze er niet om vroeg want ze begrijpt dat dat ook een beetje creepy over had kunnen komen.

Toen begon ze die avond vast een pillenkuur waar ze altijd best wel misselijk van wordt, en was de volgende middag het opbouwschema klaar voor het infuus spul. Eerst werd ze weer heel allergisch voor de extra antibiotica, kon ze helemaal niet slapen en was ze een paar dagen een beetje suf en misschien ook een beetje manisch van gedrag. Gelukkig kwam er wel weer veel leuk bezoek en was haar vriendje er elke keer als hij tijd had. Toen werd er een nieuwe goede Pred spiegel gemixt met antihistamine waardoor alle irritatie een stukje minder werd. Ook kon ze weer normaal nadenken en dat was fijn. Alleen verveelde ze zich daardoor opeens heel erg en raakte ze een beetje gefrustreerd dat er niet spontaan een man of vrouw in witte jas langs kwam met een papiertje waarop ‘ONTSLAG’ stond.

Dus daar was ze vandaag op aan het wachten. Eigenlijk moest ze elk half uur opnieuw plassen en wilde ze heel graag naar beneden gaan voor een koffie. Maar dat durfde ze allemaal bijna niet te doen want het belangrijkste was dat ze er was als de witte jassen toevallig langs renden, zodat ze hun kon vertellen dat ze nu wel weer naar huis kon gaan. Ze hoest nog wel veel en is ook nog wel heel moe en moet nog een paar weken kuren, maar daar is ze thuis net zo goed in als in het ziekenhuis. Dus. Toen kwamen er opeens twee dokters achter elkaar de kamer binnen en die beloofden het meisje dat ze het ontslag vandaag in gang gingen zetten. Dat betekent dat het ergens vanaf morgen tot en met vrijdag geregeld kan zijn. Het meisje is blij! En doet nu eindelijk haar schoenen aan om even uit haar kamer te kunnen ontsnappen.

Inspiratie Motivatie 25/03/2015

Motivatie: Spreading the Love

Wanneer deed jij voor het laatst zomaar iets aardigs voor iemand? Nadat ik het vorige keer had over hoe je het productiefst te werk kan gaan, plaats ik dit keer wat quotes over iets wat helaas minder cool lijkt te zijn. Hoe kunnen we lief zijn voor elkaar? Voor sommigen is het een teken van zwakte, terwijl anderen niet anders doen. Of het nou jouw ding is of niet; ik hoop dat dit blogje je aan zet tot het doen van iets moois. Get ready for some hippie talk!

“Live and let live”
Dit is in mijn ogen de makkelijkste en meest logische. Als jij jouw ding doet, dan doet de ander zijn ding. Als ik groene kleding en zwart haar mooi vind, en jij paarse kleding en blond haar, dan hoeven we daar niet moeilijk over te doen. Natuurlijk ben je het niet altijd met elkaar eens, en natuurlijk doen we dingen anders van elkaar. Maar hoe vaak hebben we daar echt last van?

“Kindness. It doesn’t cost a damn thing. Sprinkle that shit everywhere.”
Een babystapje verder. Het is namelijk zó makkelijk om aardig te zijn, kan al in een paar seconden en daarnaast kost het je dus ook niets. Als je eenmaal op de aardige toer bent zie je steeds meer mogelijkheden. Van eten of geld geven aan een dakloze, tot een kinderwagen de bus in helpen tillen, tot vrijwilligerswerk, etcetera.

“Better to be the one who smiled than the one who didn’t smile back”
Ik denk dat wanneer mensen niet the good gesture uitvoeren waar ze wel aan dachten, de grootste reden daarvoor is dat ze bang zijn voor de reactie die ze zouden kunnen krijgen. Wat natuurlijk eigenlijk stom is, want uiteindelijk voelt iedereen in de wereld zich beter bij vriendelijke mensen en 9 van de 10 keer krijg je een positieve reactie terug. Dat zorgt ervoor dat jouw eigen dag ook opeens tien keer beter is! En die ene keer dat iemand niet of slecht reageert, so be it. Ik ben ervan overtuigd dat je je nog steeds beter voelt dan wanneer je niets had gedaan. Vergeet daarnaast niet hoe karma werkt ;)

“Be somebody who makes everybody feel like a somebody”
Om welke achterlijke reden dan ook lijkt het voor sommige mensen cool om anderen zich like a nobody te laten voelen. Als ik erover nadenk kan dat alleen door sterke onzekerheid of verveling voortkomen? Zet het aan de kant, je hoeft niet altijd boven iedereen uit te steken. Maak vrienden, vergeet bijvoorbeeld de typische vrouwelijke onderlinge competitie en vertel hoe goed die jurk haar staat, ook al is het een vreemde naast wie je slechts even in de tram staat! Jaren geleden heeft iemand naast wie ik bij het stoplicht stond te wachten zoiets zomaar tegen mij gezegd en ik herinner het me nog steeds! Deze quote geldt overigens niet alleen in dat soort situaties natuurlijk. Juist ook voor mensen die je vaak ziet en goed kent, zoals je partner, zusje of collega.

“It’s not about “having” time. It’s about making time”
Hier geloof ik echt in. Ik weet heel goed dat het leven soms bomvol zit met alles wat je moet doen en eerder hebt afgesproken, maar jouw agenda ziet er grotendeels alleen zo uit omdat jij hem zo hebt ingericht. Als iets of iemand belangrijk voor je is, dan is er vrijwel altijd de mogelijkheid om daar binnen een week tijd voor te maken. Ook al is het maar voor een uurtje. En als je er dan bent, ben er dan ook echt. Maak die tijd ook in je hoofd.

“Be kind, for everyone you meet is fighting a battle you know nothing about”
Als laatste een quote die misschien iets uitdagender is. Als iemand je kortaf behandeld is het logisch dat je dat snel op dezelfde manier terug doet. I know I often do. Maar probeer bij jezelf te blijven. Je weet niet wat de ander aan zijn hoofd heeft. Ik moet hierbij ook meteen aan de FB pagina van Humans of New York denken. Waarschijnlijk kent iedereen die al, maar daarop is als nergens anders te zien wat voor ongelofelijke dingen ‘normale’ personen meemaken in hun leven.

Tot zover één van mijn zen-ste (motivatie) blogs ooit. Guru modus uit. Dan ga ik hem nu posten. Om te laten zien hoe cool het is om lief te zijn.

Wat krijgt jou zo ver om tóch dat extra dingetje te doen voor een ander?

Uncategorized 13/03/2015

Currently I’m… (IV)

Hier is de vierde post van het terugkerende thema Currently I’m…!

De vaste Currently I’ms zijn: Reading, Watching, Thinking, Feeling en Loving.

Currently I’m Reading: Wees goed voor je ziel van Reimar Schefold. Ik lees dit boek met een lach op mijn gezicht. Niet alleen omdat het onderwerp interessant is; het gaat over een antropoloog die twee jaar bij een toen nog onbekende stam in Indonesië doorbracht tussen 1967 en 1969. Maar vooral ook omdat het geschreven is door de man van het gezin bij wie ik een kamer huurde in 2008. Het ging om een kamer met alles erop en eraan voor mijzelf op de vierde verdieping van een prachtig pand aan het Vondelpark in Amsterdam. Ik hoefde maar heel weinig huur te betalen in ruil voor een paar halve dagen per week oppassen op hun kinderen, boodschappen doen, koken, etc. Ik had vrijwel geen contact meer met ze gehad nadat ik naar Australië vertrok, ook al heb ik hele goede herinneringen aan die tijd en ik schreef ze een paar maanden geleden een brief. Shane en ik werden uitgenodigd om te komen eten bij ze, wat echt heel leuk was. Het kwam ter sprake dat Reimar dit boek had geschreven en liever dan lief kreeg ik een exemplaar mee. De helft van het boek lees ik in zijn stem haha, een grappige bijkomstigheid. Als je die stem ook wilt horen en meer wilt weten over het boek dan is dat hier te zien in het programma van Wim Brands, vanaf 16 minuut 45.

Currently I’m Watching: Million Dollar Listing Miami, een reality show die drie makelaars volgt die luxe woningen (ver)kopen. Het is hartstikke Amerikaans dus there is a lot of blablabla going on, plus natuurlijk het nodige drama, maar sommige van dit soort programma’s doen het gewoon goed bij me! Erg verslavend.

Currently I’m Thinking: aan veel te veel, misschien dat ik compenseer voor vorige keer? Ik heb onrustige-hoofd-dagen en alles wat ik moet doen rent rondjes in mijn brein. Gelukkig valt daar ook wel iets tegen te doen: gaan met die banaan en één voor één alle mogelijke dingen van mijn To Do lijst afstrepen.

Currently I’m Feeling: blij dat ik het me eindelijk weer kan permitteren om iets vollere dagen te hebben! Van verjaardagsfeestjes tot werken aan CFcommunity.net, tot praten op een college, tot beter huishouden, tot een concert van Fink, tot vrijwilligerswerk en meer. Wel niet allemaal op één en de zelfde dag nog, hoor.

Currently I’m Loving: de steeds langere dagen en daarbij de steeds grotere hoeveelheid zingende vogels! Wat een ontzettend cliché antwoord, zo aan het begin van deze lente. Maar cliché’s zijn cliché’s omdat ze waar zijn! Om ‘s ochtends weer uit bed gezongen te worden met zacht licht wat door de gordijnen schijnt, is zo veel meer waard dan opstaan in een donker en koud huis!

Currently I’m Changing: de naam van deze blog-serie. Theeleut vond ik al snel te truttig en de nieuwe titel maakt alles veel duidelijker en bovendien way cooler.

Cystic Fibrosis 03/03/2015

Eerlijk zullen we alles delen

Ja hoi, hier weer een teken van leven! Heel veel gebeurt er hier niet hoor. De spanning van mijn hoogtepunten van de afgelopen tijd is over het algemeen niet hoog. Lichaam is nog een beetje lastig doch onderweg naar de betere kant, dus langzaam wordt het leven wel weer wat spannender gelukkig.

Na een tijdje Afwassen als actiefste moment van de dag te hebben, werd dat overtroffen door het bezoeken van het ‘Thomas de Trein’ feestje met mijn voorleeskindjes, het kort winkelen voor de echt-nodige dingen op een straatje hier om de hoek en het weer twee keer per week fysio-en. Het ‘Thomas de Trein’ feestje was daarin absoluut meest hardcore, gezien de slechte voorbereiding van de organisatie en de tweemiljoen moeders/vaders/opa’s/oma’s die graag met hun kindjes naar binnen wilden. Helaas was ‘binnen’ een hele kleine ruimte en stonden we dus ruim een uur in het midden van een grote kudde duwende mensen. De moeder met baby in haar armen meters achter me omdat ze de kinderwagen halverwege weg moest zetten want dat paste er natuurlijk al helemaal niet meer bij. Toen ik met haar jongetjes eindelijk binnen was stond zij nog ergens halverwege de chaos en mocht ik haar gelukkig via de achterkant van het gebouwtje naar binnen smokkelen. Eenmaal zo ver duurde het optreden nog zo een twee minuten, maar goh, het was het waard hoor. Mijn voorleeskindjes hadden grote grijnzen op hun gezicht na het zien van hun grote held.

Joepie de poepie – BINNEN!

Het volgende spannendheids-level bestond uit een uur rondslenteren in de American Bookstore plus een drankje met zusje Lisa in Amsterdam, een trip naar een soort markt festivalletje in the middle of nowhere op een mooi landgoed, en heel letterlijk uitwaaien op het strand. Shane is sinds een kleine week ook grieperig, ha, eerlijk zullen we alles delen! Maar serieus, het is zo gezellig om een mede bankhanger te hebben in deze tijden. Ik vind dat hij elke maand minstens een week ziek moet zijn. Hij staat daar geloof ik niet zo achter, maar we hebben het er nog over.

Appelboomgaard bij het markt festivalletje.

Kas-cafe. Leuk!

Muziek-tractor: check!

Tien seconden later vloog er een liter snot uit Shane's neus.

De achtergrond ziet er niet heel stranderig uit, maar ik beloof dat de locatie Zandvoort was. Tien seconden later vloog er een liter snot uit Shane’s neus.

Zie je wel? Zand, zee; strand!

Oja, na overleg en meer overleg is de PICC-lijn er een week geleden uitgehaald. Das fijn! Geen extra infuuskuur dus. Uitzieken, goed voor mezelf zorgen en een dubbele dosis van standaard antibiotica pil was het advies. Tja, geen rocket science en ook niets nieuws maar ben het er wel mee eens. We zien wel weer waar het schip strandt! Of ehh, waar het schip naartoe doorvaart, liever.

Boeken Inspiratie 23/02/2015

Book: The Children’s Hospital, Chris Adrian

Book: The Children’s Hospital, Chris Adrian

Where to begin? This sure was a different story than what I expected it to be when I picked it up from the bookstore. I had never heard of Chris Adrian before but apparently this is his second novel out of three. The book was hidden in some corner at the lowest shelf near the floor and lowered in price, but it looked so interesting to me once I had a look at it. It took me quite some time to finish it, and during the first half of the book every time I put it away I just kept saying ‘This is the weirdest story I’ve ever read’. A few times I wondered if it was worth it, because it doesn’t always move quickly and it’s not the thinnest book, but whenever I paused and thought about it, I’d realise I had this confused and surprised smirk on my face; it was too intriguing to let go! Now I’m really happy I kept reading till the end.

The story is about The Children’s Hospital, which is the only building left after the world gets flooded under seven miles of water. Everyone that happened to be in the Hospital at that time are the only ones still alive. That in itself is surreal already, but it doesn’t take long before it gets way more surreal than that. It appears that the architect who’d built this hospital, had been warned up front by The Angel. What angel? The angel that lives in the walls of the building and is sort of in control of everything that happens, to a certain extent. The first few days the windows are blackened and the entrance to the roof is locked, so that no one can see what is happening outside. The hospital also suddenly seems a lot bigger so that there is room for everyone to live, and there are replicators everywhere so that food and whatever else is not a problem. All the admitted kids are suddenly much sicker without really getting better since The Thing, as the main character describes the moment of flooding. That main character would be Jemma Claflin, a third year medical student who hasn’t had the easiest life and isn’t really into this whole medical profession either.

“Surgical interns entered the program healthy, ambitious, and beautiful, but the call and the toxic atmosphere wore on them; their souls shrank to nubbins while their asses bloomed into soft, marvellous pillows, and they became giant grub-like creatures that could perform a one-handed Kasai procedure, but when placed in the sun, made a mewling noise, and asked to be taken in, and to be fed fried food. Vivian said they were corrupt before they started, that the surgical muse called her slaves from among the evil dead, but Jemma disagreed, and had always thought it was sad, even in the most hellish days and nights of her surgery clerkship, even when a lady very like Dolores had ordered her to wear a truncated dunce cap during a pancreatectomy, how they were corrupted, how their bravery was corrupted to hubris, their genius corrupted to cleverness, their compassion corrupted to disdain, their patients corrupted to meat.” (p. 220)

Although it’s mainly from Jemma’s perspective, the story is written from a few different ones as well. Whether that’s The Angel, Jemma’s late brother who always keeps an eye on her still, a random nurse or doctor or Jemma’s best friend. That sounds like a lot, and it is sometimes – if I’d be confused while reading this book, that would often be the reason. The chapters of the angel’s perspective are all very short and written in a slightly more poetic-ish style than the rest of the book, as you can maybe see in the picture below.

All through the whole book there is a lot of detailed and correct medical info and terms, which I love. A lot of different diseases are treated and the way Adrian writes about them is professional enough to feel clever while reading it, but casual enough for it not to seem too pretentious within the story. Not once did he mention Cystic Fibrosis before, until he just happens to describe this certain boy; the way he behaves, who his girlfriend is, what he looks like, etc. And then suddenly:

“He was the best fed CF kid she had ever seen. Usually they were blond and thin and pale and looked like they might cough blood on you as soon as smile at you.” (p. 90)

And then that’s all he writes about it as well at that point, which really made me laugh! CF is being written about a few more times later on in the book, but always just in that same yeahwhateverthesearethefactsbutitsjustpartofthestory kind of way, and often quite funny.

Maybe it’s because I struggle keeping my own sentences short enough, but I really like his way of writing these ever lasting lines. Even though they break the rules I don’t think they’re too chaotic. Instead I find that it really shows however the person from whom’s perspective it’s written is feeling, and what their mental state is like at that moment. I love how Adrian took the freedom to for example quote people in the middle of a sentence without the proper punctuation marks or capital letters, and yet you’re always able to follow what’s going on.

“In a little while the telephone finally began to ring. She let it ring and ring, answering it only in her mind. You must marry me, Rob said, and her brother said, You swore never to marry – if you thought the end of the world was bad, just wait and see what happens when you break your promise. Her mother asked, Where is it written that a woman’s got to suffer like I do? and her father said, If you become a physician I will disown you. I love you, Rob said. Pick up the phone and I’ll say it for real. Junkie bitch, Jarvis said, stupid motherfucking busybody whore. I was happy where I was, and now I’m fucking dead.” (p. 192)

There are many more quotes that I would love to show you here, quite beautiful and emotional ones too (that might have to do with the fact that I think Jemma becomes more and more loveable the further the story continues), but I’m scared that they have the potential of giving away too much of the story. I’m telling you, if you have a bit of perseverance it is absolutely well worth your time to read this book for yourself and find those quotes as well.

I think this is one of those books which you appreciate even more once you’ve finished it, because you suddenly realise more clearly what processes took place. They were just so well woven into everything else that you barely noticed them before. It’s going to be one for the books (h-a-h-a, see what I did there?), one that I’ll remember for a long time to come – not for the least because of the tears that were shed towards the end.

Uncategorized 21/02/2015

Currently I’m… (III)

Hier is de derde post van het terugkerende thema Currently I’m…!

De vaste Currently I’ms zijn: Reading, Watching, Thinking, Feeling en Loving.

Currently I’m Reading: boek reviews op de website librarything.com. Eeuwen geleden heb ik me daar eens aangemeld en nu ben ik er bijna nooit meer te vinden – vooral omdat ik mijn wachtwoord niet meer weet en ik hem nooit opnieuw heb aangevraagd, wat natuurlijk helemaal niet eens moeilijk zal zijn. Maar elke maand krijg ik een nieuwsmail van ze en nu besloot ik om die eens niet meteen de deleten maar te openen, waarna ik wel eens wilde zien waar het allemaal over ging en vervolgens lange tijd doorbracht met het lezen van reviews and such. Het blijft een hele goede site voor boekenwormen!

Currently I’m Watching: het tweede seizoen van The Good Wife. Eerder hebben Shane en ik seizoen 1 gekeken en zoals vaker gebeurt lieten we het daarbij toen dat eenmaal was afgelopen. Toen kwam er een serie-loze periode, gewoon omdat ik de moeite niet nam om uit te zoeken wat er op de hard drive stond en wat we leuk vonden en wat nieuw was uitgekomen en wat we dus verder gingen kijken, maar een week op de bank liggen heeft zo zijn voordeel; dat werk is weer gedaan. Ik was een beetje vergeten hoe goed de serie is en ik denk dat we door dit seizoen heen gaan vliegen!

Currently I’m Thinking: Weet je dat ik echt even geen antwoord op deze vraag heb!? Ik heb geen idee waar ik nu aan denk! Goh… Ja, aan de onderwerpen van dit blog. Maar verder? Ik kan wel wat gaan verzinnen maar dat is ook weer zo nep. Ik heb een zeer leeg hoofd zo op deze zaterdag, schijnt. Dat is waarschijnlijk ook wel eens gezond.

Currently I’m Feeling: snotterig en vrolijk. Dat snotterige werd uitgelegd in mijn vorige blog en dat vrolijke, tsja, zomaar! We zijn vroeg naar bed gegaan gisteren en werden daarom ook op een zeer christelijke tijd wakker, wat wel eens lekker is in het weekend. Shane is vrij en thuis en kwam na wat tijd in de huiskamer doorgebracht te hebben even terug naar bed, waar we allebei met laptop en koffie naast elkaar hebben gechild. Ik brak namelijk mijn eigen regel en sleepte mijn macbook het bed in vanochtend. Heerlijk!

Currently I’m Loving: de Lemon & Ginger thee van Clipper. Ik dronk deze thee een paar maanden geleden voor het eerst en het is nog steeds mijn favoriet! Super lekker, net wat anders en dorstlessend. Dit merk heeft nog veel meer smaakjes en ondertussen is ook de Raspberry Leaf in dit chaotische huishouden te vinden. Ik heb zo een vermoeden dat er de komende paar weken zomaar nog wat meer gaan verschijnen.

*Bonus Currently I’m, OMG!*
Currently I’m Listening: naar de leuke tot irritant vaak gedraaide remix van ‘Cheerleader’ van Omi. Shane is hem altijd aan het neuriën, als ik het in de auto op de radio hoor duurt het een dag voordat ‘ie uit mijn hoofd verdwenen is en tijdens de verste zaterdagochtend skype versie met de giechelende Australische bende, a.k.a. Shane’s nichtjes, werd hij ook ge-performed voor ons. Het trompetje aan het begin van het nummer doet me bovendien enorm aan afgelopen zomer denken want dat geluid was te vinden in elke zomerhit die op het strand gedraaid werd. Good vibes all around!

Cystic Fibrosis 18/02/2015

Waardeloze shizzle

Je hebt misschien al door dat sinds een week mijn infuus kuur is afgelopen en dat daarmee ook het slikken van de Prednison tot een eind is gekomen. Het verklaart de minder enthousiaste blog frequentie die heeft plaatsgevonden. De nep energie is verdwenen en de griep heeft hem vervangen. Want hey, je verwacht toch niet dat je na ziekenhuis gezeur zomaar even gezonder bent toch? Pfff… Heel eerlijk vind ik het vandaag allemaal even minder leuk. Ik ben scheitziek van ziek zijn.

Het waren drie woeste weken wel, samen met die magische pilletjes. Energie te over – de eerste helft van de dag, gezonde blosjes op mijn wangen en ik heb bakken met eten naar binnen gewerkt waaronder zo een kilo brie per dag, al zien we nog niets terug van de kilo’s die me tijdens de ontsteking verlieten. Het bedrijf wat de sonde voeding levert prut maar wat aan de afgelopen paar maanden lijkt het, want elke keer gaat er iets fout met mijn levering. Nadat ik wat boze woorden uitsprak over de telefoon heb ik nu eindelijk weer de juiste voeding in huis staan, met de juiste accessoires en zelfs vijftig dopjes die ik op een ongebruikt infuus zou kunnen schroeven, waar ik nooit om heb gevraagd en die ik ook nooit zal gebruiken. Ha, misschien verzint Shane er wel een leuk project mee. In de tussentijd ga ik me weer even focussen op het kweken van wat vet.

Ook tijdens deze vernieuwde lichamelijk trieste dagen gaat alles gewoon door natuurlijk, en gelukkig maar. We hebben welbekende ratten, pardon, teckels te logeren gehad voor vier dagen en dat was heel gezellig!

Ze deden braaf mee met mijn gedwongen bankgehang.

Ze schudden hun wilde haren wild in het rond terwijl ze sexy over het strand renden

Ze schudden hun lange haren wild in het rond terwijl ze sexy over het strand waggelden.

En ze waren schattig genoeg dat Shane zo naar ze lachte

En ze waren schattig genoeg dat ik Shane zo op de foto kreeg.

Niet alleen oppasbeestjes, maar ook een lief oppasmannetje vond zijn weg hier naar toe.

Hier laat hij zijn talenten op de piano los

Swingend en al!

Ook ben ik naar een wijkraad vergadering geweest, maar dat is zo een hilarisch, lang en apart verhaal dat ik vrees dat het zijn eigen blogje nodig heeft. Later dus meer daarover! Verder heb ik het één en ander af moeten zeggen, wat ik haat. Valentijnsdag gingen we niets mee doen hadden Shane en ik afgesproken, en dat was maar goed ook want met mijn koorts was het een extra hete dag, mooi toepasselijk voor de datum, maar dan op een andere manier. Alhoewel, misschien is een bleek zwetend hoofd met wallen jouw ding? Vanaf toen tot eergisteren ging het langzaam een beetje beter, en sindsdien gaat het weer achteruit. Waardeloos. Er heeft telefonisch overleg met de Doc plaatsgevonden en komende dinsdag doen we dat nog eens over. Tot dan blijft de Picc-lijn veilig in mijn arm chillen, en als het in de tussentijd slechter gaat moet ik ze dat uiteraard laten weten.

Dat is alles wat ik kan verzinnen! In mijn volgende post ben ik weer een positiever mens hoor :)

Huis & Tuin 11/02/2015

Mini Huis Serie: De Zitkamer

In de 7,5 jaar dat Shane en ik samen zijn, wonen we pas sinds een kleine twee jaar hier in een huis wat we voor het eerst ons Thuis kunnen noemen. We realiseerden ons hiervoor nooit dat we een eigen plek zo misten, maar het is zo belangrijk geworden! Over de jaren heen werden we een beetje bang dat het misschien niet bestond, een land en huis waar we allebei blij in konden zijn. En nu dat we dat toch hebben gevonden blijven we ons beseffen hoe amazing dat is.
Dat mooie verhaaltje is reden voor een mini-blog-serie. Een Huis Serie! Elke keer ga ik een ruimte in ons huis af en vertel ik het waarom en wat en hoe erover. Wat amateuristisch interieur gebrabbel, if you like!

DE ZITKAMER

Onze huiskamer is wat langer dan dik. Daardoor is er een vrij duidelijke eettafel-plek en een bank-plek. Shane noemde het al snel heel koninklijk de Dining Room en Lounge Room, oftewel de Eetkamer en Zitkamer, haha. Ik lach er altijd om, maar ga het nu dus mooi wel gebruiken.

Toen we hier introkken hadden we echt Heel Weinig Meubels en besloten we om zoveel mogelijk van de kringloopwinkel en Marktplaats binnen te halen, om later (nu ongeveer) pas alles te gaan stylen hoe we het in gedachten hadden. Een bank was gek genoeg geen prioriteit voor mij, maar Shane vond het heel erg voor me dat ik in mijn eentje in dit huis zat en óók nog zonder bank. En voila, al snel kwam er zomaar eentje voorbij op Facebook. Van een onbekend persoon die hier bijna om de hoek woonde en er vanaf moest, voor gratis. Deze bank was anders dan wat ik zelf zou uitkiezen en zwaar en groot, maar ook fluffy en comfortabel, dus perfect! Met hulp van een vriend die voor zijn bedrijf met een bestelwagentje rondrijdt, werd de bank van de vierde verdieping naar de straat getild, boven op zijn busje geplaatst en via de achtertuin onze huiskamer in gesleurd. Wat een actie zeg, had ik dat even onderschat! De van mijn kant beloofde Dankjewel-Lunch moest worden afgezegd want onder de blauwe plekken en trillende spieren moest ik sneller dan ingeschat naar fysiotherapie – waar de beste man me ook nog eens naar toe reed. Van fysio bakte ik uiteraard niet veel die dag, dus wat was het fijn dat die bank daar thuis op me stond te wachten! Het begin van een uiterst goede vriendschap tussen meubel en mens.

Daar links staat de bank dan. Het is een beetje zielig want dit is de beste foto die ik van hem kon vinden tijdens zijn hele Booba-huishouden carrière.

Daar links staat ‘ie dan. Het is een beetje zielig want dit is de beste foto die ik van hem kon vinden tijdens zijn hele Booba-huishouden carrière. Hij was gemaakt van zachte lichtbruine rib-stof. In mijn kerstblog is hij ook te zien, vanuit ander perspectief en in gebruik. Wat is ons hele huis trouwens ontzettend veranderd in de tussentijd zie ik nu!!

Echter, om te voorkomen dat wij en bezoek met zijn allen al te gezellig tegen elkaar aangeleund in het midden van de bank gevouwen zaten, werd er een verbogen balk onder de kussens ondersteund door een dik boek en steelpan. Daardoor bleef de bank langer dan een jaar redelijk recht. Maar toen ik opeens naar mijn lang weggeduwde verlangen om een tapijt neer te leggen ging luisteren, en daarna het dikke boek en de steelpan niet goed terugplaatste en letterlijk de bank op sprong… klonk daar een harde Krak. We noemden het karma, want al een paar weken waren we in het geheim aan het denken over het aanschaffen van een nieuwe bank. Een hoekbank desnoods en in een hele andere kleur – wat een verraad!

Juist omdat de bank zo anders was dan die we hadden waren we wel nog ontzettend aan het twijfelen. Tot hij opeens met wat korting voorbij kwam! Samen met een andere bank waarvan we nooit dachten dat het iets voor ons zou zijn, maar die kwalitatief zó mooi was en perfect bij de rest van ons huis zou passen. Uiteindelijk zijn we toch voor comfort en vertrouw-op-je-eerste-idee gevoel gegaan en stond een paar weken later dit in de huiskamer:
Zoals je ziet is de muur inmiddels niet meer turquoise maar een soort van bruin-roze, en zijn er hier en daar wat meubels verschoven. Ook met deze bank werd ik geholpen door een man die ik nauwelijks zie in het dagelijks leven – Shane’s oude baas de kapitein was een paar dagen op bezoek rond Oud en Nieuw, en heeft toen na zijn Bikram Yoga les compleet bezweet nog even de bank in elkaar gezet, haha. Sorry he? En bedankt!

Daar staat ‘ie dan. Blij!!

De oude bank heeft een waardig afscheid gekregen toen hij diende als kampvuur bank in de tuin tijdens Oud en Nieuw. De kussentjes die ik had verzameld voor de oude bank en de oude muurkleur pasten hier helemaal niet meer bij dus Yes! Beste excuus om legaal te gaan interieur-shoppen. Een Hema hoesje, dat moet bijna wel want die hebben zoveel leuks en ze zitten overal. Maar ook mocht ik van mezelf naar de H&M Home store, wat niet eens zo luxe klinkt of is, maar voor mij een cadeautje was. In de post kerst uitverkoop vond ik een mix van (niet) afgeprijsde mooie kussen omhulsels en hoera, ze matchen bij het huis!

My precious cushions! Nog wel even de juiste binnenmaten vinden voor sommige. Dat L.O.L. kussentje is een smart ass. Elke keer als ik uitgeput neerplof staart ‘ie me aan en hoor ik hem zeggen: ‘LOL, ben je daar nou alweer?’.

De kist die op het tapijt voor de bank staat dient als koffietafel en heeft Shane gemaakt van steigerhout, ongeveer een jaar geleden. Ik ben er verliefd op! Er zitten industrieel uitziende wieltjes onder waarvan twee mét rem, waar we toen over twijfelde of dat wel nodig was (want dubbel de prijs van normale wieltjes) maar gelukkig wel hebben gedaan, want dan kan de kist-tafel ook als voeten/been/uitgezakt-lichaam-steun functioneren zonder weg te rollen.

The magic box! Vol met spelletjes en puzzels.

Daarnaast zitten ook alle spellen en puzzels erin!

Vanaf de bank zijn verder de TV en kapstop te zien. We delen de buitendeur en stukje gang met de bovenburen want het is een oud gezinshuis wat opgesplitst is in twee delen. Daarom is de kapstop binnen in de huiskamer, naast onze voordeur. Die is er pas vrij recent bijgekomen en maakt het naar mijn idee nog huiselijker – blijkbaar doet een stel haakjes met wat stof eraan iets met me. In tegenstelling tot Shane, want ‘in Australië heb je nooit jassen nodig dus ik zou niet eens weten hoe zo een ding in het Engels heet’. Het hout en de haakjes die daaraan vastzitten hebben we op een rommelmarkt gevonden en het schoenen kastje heeft Shane zelf weer gemaakt, van een oud pallet wat hij eerst uit elkaar haalde.

Tadahh! Die hond is trouwens niet van ons ofzo. Geen idee van wie wel ook. We hadden de lijst ergens opgepikt met het idee om er een andere foto in te doen, tot Shane verliefd werd op deze hond die er al in zat. Het is wel gezellig, iemand die meedoet met het bankhangen.

Die chillende hond boven de kapstop is trouwens niet van ons. Geen idee van wie wel. We hadden de lijst ergens opgepikt met het idee om er een andere foto in te stoppen, tot Shane verliefd werd op deze hond die er al in zat. Het is wel sfeervol, een beestje wat meedoet met het incidentele bankhangen.

Daar rechts zie je de TV op, jawel, een aangepast stuk pallet staan! Die is al eens eerder langsgekomen op dit blog. Die post ging een beetje over de making-of van dat ding, plus het verven van de muur en boekenkastjes en nog meer. Het is één van de eerste eigen gemaakte meubels van het huis en nog steeds perfect! Er bleken CD’s tussen de planken te passen en alle media boxen en dat soort spul kon er ook nog bij. Op het moment staat er nog een kerststukje op, want kerst is nog helemaal niet zo lang geleden en bovendien als we het een jaar lang laten staan dan zijn we vast voorbereid voor de volgende winter. Je moet verstandig omgaan met je energie!

Dat was dan De Zitkamer. Veel meer valt er niet over te vertellen. Eigenlijk wil ik andere gordijnen en de matte sticker op het raam zou wat kleiner mogen, maar dat zijn taken die op een dag zomaar wel of niet gebeuren. Is het niet fijn dat jullie nu weten in welke ruimte ik neerplof na een lange (en soms wat kortere) dag? ;)

Older Posts →

← Newer Posts

Buitenlandse / NL reizen

Cystic Fibrosis / Longtransplantatie

Inspiratie / Persoonlijk

Instagram